Sandra krijgt een rondleiding in een hospice. De bijzondere plek ontroert haar. ‘Hier zitten meer uren in een dag, meer armen aan een mens, meer smaak aan het eten.’
Ik kreeg een rondleiding door een prachtig, monumentaal pand aan het water. Het had zes kamers, waarvan de meesten met openslaande tuindeuren. Hoge plafonds en ramen, prachtig uitzicht over het water, grote kamers met lichte, ruime badkamers, geheel gemeubileerd. Wie wilde hier nou geen appartement?
Tja, het was wat dubbel. Want iedereen die hier wilde wonen, mocht nog maar drie maanden leven. Dat is nogal een offer voor een prachtig uitzicht. Het betrof hier geen eng verhaal, maar een rondleiding door een hospice. Waar mensen komen, tijdelijk. Voor hun laatste tijdje.
Althans, soms gingen mensen weer weg. Nog even verder leven. Omdat ze, door de rust en vriendelijkheid van het hospice weer aten en dus hun hospice-‘deadline’ niet gingen halen. Soms stapten mensen op, omdat ze toch moeite hadden met al dat sterven in het pand. Mensen die nog niet klaar waren voor die reis.
Maar de meesten die stapten niet meer op. Die werden zo lief en zacht en respectvol mogelijk uit het pand getild, als het tijd was. In het ziekenhuis zouden we zeggen ‘die vertrokken door de achterdeur’. Maar in het hospice, mocht je door de voordeur erin én eruit.
In dit hospice werd je als een koning of keizerin ontvangen en behandeld. Kreeg je eersteklas aandacht en eten, zorg en mensen aan je bed. En zoals het leven gevierd werd, zo werd ook het sterven gekozen. Met aandacht en ieder op zijn eigen manier. En daarna door de prachtige, glas-in-looddeur weer naar buiten. Naar een laatste rustplaats.
Een gek fenomeen, zo’n hospice. Waar iedereen die er komt wonen een klokje heeft dat aftikt. Waar laatste uurtjes slaan, terwijl er geuren van soep en kruiden door de ruimtes waaien. Waar net zo hard wordt gelachen als gehuild.
Niks is zeker in het leven en juist dat wordt in dit hospice zo vriendelijk omarmd. Uren, dagen, weken, maanden, hier maakt het niet uit. Hier mag het zijn. Hier zitten meer uren in een dag, meer armen aan een mens, meer smaak aan het eten.
Hier kiest men soms voor het einde. Euthanasie komt ook hier voor. Dan is het hele huis een beetje anders. De lucht, de mensen, de gesprekken. Omdat iemand kiest om op het liftknopje te drukken, wanneer hij zelf aan de hemel toe is. Of aan welk hiernamaals hij dan ook verwacht. Of aan de rust van het niets; ook dat kan hier.
Geen idee of de hemel bestaat, maar dit hospice doet mij een beetje denken aan een voorportaal daarvan. Hier mag je zijn wie je bent, eten wat je wilt, komen en gaan wanneer en met wie je dat maar kiest. Hier slepen ze met bedden voor je en voor je naasten. Hier blijven vrijwilligers voor je wakker ’s nachts.
Hier zijn mensen die geen geld verwachten. Of die werken op vrije dagen. Mensen die respect hebben voor dit afschuwelijke, rauwe, snijdende, piep-en-krakende laatste stukje leven. Mensen die verzachten en stillen. Wauw, wat een bijzondere plek was dit!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account