‘Patiënt vindt privacy in ziekenhuizen ondermaats’ kopte Nursing onlangs. Sandra kan zich er iets bij voorstellen als ze weer eens op de eerste rang belandt van een ziekenhuis. Niet als pleeg, maar als familielid.
Ik zit braaf naast het bed en bekijk verveeld de ziekenhuisinrichting. Mooier dan ‘mijn eigen’ ziekenhuis, stel ik vast. Moderner. Maar de bedgordijnen beginnen ongeveer ter hoogte van de zitting van mijn stoel. Wat als je hier op een postoel moet… Niet alleen horen en ruiken dan je zaalgenoten waar jij je voor schaamt. Maar ze kunnen er zelfs wat van zien. Ik (behoorlijk wc-preuts, dat geef ik toe) vind het al gênant als mijn voetjes te zien zijn onder de wc-deur. Maar de rest van mijn benen, mijn parmante poephouding en mijn witte billen houd ik echt liever geheim.
Privacy dus. Ik hoor de gesprekken van zaalgenoten en hun familie. Ja, ik zit me te vervelen. Dus ik registreer alles. Ik hoor de zuster over medicijnen, dus ik weet wat de patiënten mankeren. Ondertussen draagt de vroege dienst over aan de late dienst, op de gang. En het is dus bezoekuur. Het valt eigenlijk nog niet mee om niet de naakte waarheid van een ander te leren in de zorg. Je ontkomt er gewoon niet aan, misschien. In de zorg word je binnenstebuiten gekeerd. Voor je bestwil. Dat dan dus geheimen worden ontdekt (dat bijvoorbeeld mijn slip en bh niet altijd bij elkaar kleuren), daar ontkom je soms niet aan.
O, de andere kant op is soms trouwens net zo waar. Soms hoor je in de zorg juist te weínig. Zo kreeg ik laatst medicijnen toegediend, intraveneus ingespoten. Zonder uitleg schroefde de verpleegkundige de spuit op het infuussysteem achter mij. Terwijl ze vakkundig vloeistoffen in mijn bloedvat liet verdwijnen, kreeg ik geen nadere uitleg over werking of bijwerkingen. Ook kreeg ik een drankje aangereikt. Of ik dat even op wilde drinken. Waar het voor was? De verpleegkundige beantwoordde mijn opgetrokken wenkbrauwen met evenzo omhoog bewegende schouders. Toen ik ontevreden bleef kijken, checkte ze voor mij wat het was. Ze noemde een magische medicijnnaam: ‘Ik weet niet precies waar het voor is, maar u moest het vlot innemen van de dokter’.
Ik ontvang liever geen medicijnen in mijn maag of bloedbaan zonder nadere uitleg. Jij? En als gij niet wilt dat het u geschiedt… Ach, hoe het allemaal wel moet, weet ik ook niet. Het is moeilijk. Zodra de zuster uitlegt wat ik krijg, weet mijn buurman het ook en komt mijn privacy in het gedrang. Maar toch… iets via een infuus in een paar hartslagen door het hele lichaam distribueren, zonder te vertellen wat het is of doet, dat kan echt niet. Fluister het dan maar of schrijf het op.
Dingen zullen nooit perfect zijn, denk ik. Maar als we dan toch over de privacy-, lichaams- en andere grenzen van patiënten bewegen, laten we dat dan in ieder geval heel bewust, empathisch en zorgvuldig doen. Voor het geval we zelf eens aan de andere kant van de zorg belanden…
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account