Gastblog Ashley: ‘Het is verplegen op de toppen van je kunnen’

Mijn patiënt, een man van 85 jaar met non-stop 10L zuurstof vraagt of ik tegen zijn vrouw wil zeggen dat hij heel veel van haar houdt. Ik zet de telefoon op de speaker zodat hij het zelf kan zeggen. Hij barst in tranen uit en zegt tegen zijn vrouw, ‘ik denk dat dit de laatste keer is dat ik je spreek’.

Mijn bril beslaat voor de zoveelste keer, het masker zorgt ervoor dat ik weinig ventilatie heb. Het is warm door het schort dat ik draag en de handschoenen maken mijn handen week. Om de twee uur kan ik iets drinken of naar het toilet.

Het is stil op de afdeling. Je hoort alleen het sissen van de zuurstof. Patiënten bellen bijna niet omdat zij te ziek zijn. Ze voelen zich hondsberoerd. Benauwdheid, pijn op de borst, koorts, misselijkheid, geen zin in eten, pijn in de buik en totaal geen energie. Niet alleen ouderen maar ook patiënten in de leeftijd van 40-50 jaar. Angst om dood te gaan, onmacht en frustratie omdat zij niet weten wat er gaat gebeuren, verdriet omdat zij hun geliefden niet kunnen zien.

‘Zuster, geef mij alsjeblieft een spuitje, ik wil naar mijn man toe,’ zegt een mevrouw van 80 jaar die zich al dagen erg ziek voelt. Haar echtgenoot is vier dagen geleden thuis overleden aan het coronavirus en zij kan niet bij zijn uitvaart zijn.  Ze hebben elkaar sindsdien niet meer gezien.

Wat er nu om ons heen gebeurt is onwerkelijk. Het is verplegen op de toppen van mijn kunnen. Elke dag veranderen de richtlijnen en protocollen, je werkt met onbekende specialismen en in hoge snelheid. We flexibiliseren meer dan ooit. Je werkt in teams waarbij niemand je eigen vaste collega is.

Artsen worden overal ingezet en werken in andermans vakgebied. Elke patiënt is complex en je klinische blik staat non-stop aan. Je voelt je verantwoordelijker dan ooit. En ondanks dat loopt het alsof we nooit anders hebben gedaan.

‘Zuster ik zou zo graag willen zien wie u bent’, zegt de patiënt die alleen mijn ogen kan zien.
Ik herken soms mijn eigen collega’s niet eens.

Het is mentaal en fysiek zwaar en toch doe ik het nu bijna elke dag. Ik heb nooit eerder zoveel patiënten op één dag zien overlijden. Nooit eerder patiënten zo snel klinisch achteruit zien gaan. En dat alles zonder de aanwezigheid van hun familie, dit raakt mij intens diep. Erover praten en schrijven helpt.

Lachen, huilen en onmacht. Je collega een omhelzing willen geven omdat je zelf ook bang en emotioneel bent, maar dit niet mag. Thuiskomen en nog steeds bezig zijn met je werk en dat 5-7 dagen in de week. Of ik zelf bang ben? Ja zeker, soms wel! Gelukkig worden we hierin begeleid.

Ik zorg niet alleen voor mijn patiënten, maar heb ook de verantwoording voor het ‘vreemde’ personeel dat komt helpen. Het is intens, samenwerken terwijl je elkaar niet kent. Maar wat een saamhorigheid! Wat ben ik ongelofelijk trots op iedereen die hier werkt. Het voelt als één grote familie. Samen staan we sterk!

Ashley Venrooij (29) is eigenlijk regieverpleegkundige op de  stroke care unit/neurologie van Ziekenhuis Bernhoven, maar sinds een paar weken staat ze op de COVID-19 units.