Mijn patiënt, een man van 85 jaar met non-stop 10L zuurstof vraagt of ik tegen zijn vrouw wil zeggen dat hij heel veel van haar houdt. Ik zet de telefoon op de speaker zodat hij het zelf kan zeggen. Hij barst in tranen uit en zegt tegen zijn vrouw, ‘ik denk dat dit de laatste keer is dat ik je spreek’.
Mijn bril beslaat voor de zoveelste keer, het masker zorgt ervoor dat ik weinig ventilatie heb. Het is warm door het schort dat ik draag en de handschoenen maken mijn handen week. Om de twee uur kan ik iets drinken of naar het toilet.
Het is stil op de afdeling. Je hoort alleen het sissen van de zuurstof. Patiënten bellen bijna niet omdat zij te ziek zijn. Ze voelen zich hondsberoerd. Benauwdheid, pijn op de borst, koorts, misselijkheid, geen zin in eten, pijn in de buik en totaal geen energie. Niet alleen ouderen maar ook patiënten in de leeftijd van 40-50 jaar. Angst om dood te gaan, onmacht en frustratie omdat zij niet weten wat er gaat gebeuren, verdriet omdat zij hun geliefden niet kunnen zien.
‘Zuster, geef mij alsjeblieft een spuitje, ik wil naar mijn man toe,’ zegt een mevrouw van 80 jaar die zich al dagen erg ziek voelt. Haar echtgenoot is vier dagen geleden thuis overleden aan het coronavirus en zij kan niet bij zijn uitvaart zijn. Ze hebben elkaar sindsdien niet meer gezien.
Wat er nu om ons heen gebeurt is onwerkelijk. Het is verplegen op de toppen van mijn kunnen. Elke dag veranderen de richtlijnen en protocollen, je werkt met onbekende specialismen en in hoge snelheid. We flexibiliseren meer dan ooit. Je werkt in teams waarbij niemand je eigen vaste collega is.
Artsen worden overal ingezet en werken in andermans vakgebied. Elke patiënt is complex en je klinische blik staat non-stop aan. Je voelt je verantwoordelijker dan ooit. En ondanks dat loopt het alsof we nooit anders hebben gedaan.
‘Zuster ik zou zo graag willen zien wie u bent’, zegt de patiënt die alleen mijn ogen kan zien.
Ik herken soms mijn eigen collega’s niet eens.
Het is mentaal en fysiek zwaar en toch doe ik het nu bijna elke dag. Ik heb nooit eerder zoveel patiënten op één dag zien overlijden. Nooit eerder patiënten zo snel klinisch achteruit zien gaan. En dat alles zonder de aanwezigheid van hun familie, dit raakt mij intens diep. Erover praten en schrijven helpt.
Lachen, huilen en onmacht. Je collega een omhelzing willen geven omdat je zelf ook bang en emotioneel bent, maar dit niet mag. Thuiskomen en nog steeds bezig zijn met je werk en dat 5-7 dagen in de week. Of ik zelf bang ben? Ja zeker, soms wel! Gelukkig worden we hierin begeleid.
Ik zorg niet alleen voor mijn patiënten, maar heb ook de verantwoording voor het ‘vreemde’ personeel dat komt helpen. Het is intens, samenwerken terwijl je elkaar niet kent. Maar wat een saamhorigheid! Wat ben ik ongelofelijk trots op iedereen die hier werkt. Het voelt als één grote familie. Samen staan we sterk!
Ashley Venrooij (29) is eigenlijk regieverpleegkundige op de stroke care unit/neurologie van Ziekenhuis Bernhoven, maar sinds een paar weken staat ze op de COVID-19 units.
Hoi Asley,
Je heb het mooi verwoord. Het is idd een rare situatie waarin we werken.
En ja de saamhorigheid is groot in Bernhoven iets waar we trots op mogen zijn.
Groetjes Ellie
Beste dappere rots-in-de-branding Ashley, ik ben ontzettend trots op je. Veel sterkte, hou vol.
Beste dappere Ashley,
Wat ben jij een kanjer.
Als verpleegkundige in deze omstandigheden werken is erg heftig.
Hopelijk houd jij heel moed en kracht. Hiervoor steek ik dagelijks een grote kaars aaan
Heel veel sterkte nog de komende tijd , ik leef als medewerkster in Bernhoven met allen mee !
Een groet van een poli medewerkster.
Ja heavy …..
Voor ieder van jullie
Steeds proberen om niet stil te blijven staan aan alles wat je graag zou wíllen doen maar niet kúnt doen en je vast te houden aan de dingen die, hoe klein ze ook lijken in het grote geheel, wél lukken 👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻✨✨✨
Mijn man van Bernhoven overgebracht naar IC Winterswijk
Daar is mijn Nol overleden en ik ,zijn vrouw, 2dagen later in Bernhoven opgenomen en OOK corona 😭Ik kan 1000000 woorden schrijven over hoe ze meeleven meevoelen keihard de mensen verzorgen .ALLEMAAL Heel lief voor mij Ik kon niet bij de afscheid van mijn man zijn .
OOK al t personeel lieten een traan
Heel veel respect. Mooi de manier waarop je naar buiten treedt. Het raakt mij diep als 77-jarige ex-verpleegkundige. Veel sterkte met deze zware en mooie taak.
In een onzekere, zwakke tijd van de zorg gooit de nursing er toch maar effe weer de regieverpleegkundige in!!
Ik heb hier echt geen woorden voor!
We worden aan alle kanten geschoffeerd, maar moeten vooral blijven zorgen voor iedereen in nl! Zoals het verhaal ook weergeeft; als vpk ga je voor je cliënten en hoe!!
Voor alle duidelijkheid, Assie: Ashley heeft de functie regieverpleegkundige in haar ziekenhuis. Beetje flauw nu, deze opmerking.
Als je er geen woorden voor hebt kun je beter je reactie achterwege laten.
Prachtig beschreven verhaal, over hoe Ashley met hart en ziel zorgt voor de zieke patiënten tijdens deze crisis. Daar heeft de benaming regieverpleegkundige nu totaal niets mee te maken. Zoals Ashley beschrijft gaat het om samenwerken en voelt het als één grote familie 😉
Tsjonge-jonge hoe ktijg je het voor elkaar om in deze tijd zo’n opmerking te maken. Geen woorden voor!!!
Ashley, trek je hier maar niets van aan. Jij gedraagt je met je schrijven als een ware verpleegkundige. Pluim. Heb je schrijven in mijn dorp gedeeld (onder bronvermelding natuurlijk). Er zijn op dit moment 277 reacties van burgers! Alleen maar positief en met veel respect. Zij kijken niet naar je diploma, maar naar de wijze waarop je het hebt verwoord en de inhoud ervan.
Lieve, dappere Ashley,
Wat Ben ik ongelofelijk trots op jou.
Lieve, dappere collega, pas ook goed op jezelf.