Haaike de Vos is/was senior verpleegkundige interne/oncologie in MC Slotervaart. Ze beschrijft de achtbaan waarin patiënten en personeel terechtkomen na het plotselinge faillissement. ‘We zijn murw geslagen.’
Op dinsdag wordt er op een werknemersvergadering gezegd dat er surseance van betaling is aangevraagd. ‘Nu wordt het serieus’, denk ik nog. Tegen mijn collega zeg ik dat het niet goed gaat. Ik als positivo , heb het mijzelf nog niet vaak horen zeggen, en schrik van mijn eigen gedachte dat het weleens helemaal fout kan gaan met het ‘Slootje’.
Twee dagen later, op donderdag, weer een bijeenkomst. Er wordt gesproken over een faillissement. Ondanks dat wij woensdag al patiënten moesten overplaatsen en een voorgevoel hadden, komt de klap hard aan. Wij zitten met allerlei vragen, vooral: hoe heeft het zo mis kunnen gaan? Ik heb de hoop dat de curator een hard en eerlijk oordeel geeft over het gevoerde management. Wat ik alleen niet voorzie is dat vandaag de hel zal losbarsten.
De verhalen in de pers dat 50 procent van het personeel zich na deze bijeenkomst ziek meldt is klinkklare onzin. Ieder personeelslid zet zich tot de dag van vandaag in voor het Slootje. Niet omdat wij geloven in een overname, maar vooral om te doen waar wij voor staan: goede zorg voor onze patiënt.
Laat daar de schoen nou net wringen. De verpleging en de artsen hebben de afgelopen week keihard gewerkt om eerst de klinische patiënten naar een ander ziekenhuis te loodsen. De meeste patiënten konden terecht in de buurt van Amsterdam, maar een enkeling moest naar Breda. Ik moet het nieuws brengen dat mevrouw Bouali, die net is opgenomen voor haar eerste chemo, daar naartoe moet. Zoals veel mensen die in de buurt van het Slotervaart wonen, is er weinig geld in het gezin. De patiënten en familie verdienen ver onder modaal, hebben geen geld voor een auto of een treinkaartje, laat staan om iedere dag op bezoek te komen bij de patiënt wanneer deze ver weg in een ziekenhuis ligt. Ik heb de patiënten huilend zien vertrekken met een ambulance. Wat doen we hen aan, het is mensonterend.
Wij (de verpleging) hebben de patiënten bijgestaan in hun verdriet en onmacht. Wij vertelden dat het goed ging komen. Wij schreven de verpleegkundige overdrachten en maakten alle papieren compleet met 24-uurs medicatie. De spullen van de patiënten ingepakt en ze op de brancard van de ambulance geholpen. Wij huilden zodra de patiënt de hoek om was, want ons verdriet hoeven zij niet mee te krijgen.
Later die week zitten mijn collega’s en ik in het inderhaast opgebouwde callcenter, om vragen te beantwoorden van patiënten. De polipatiënten moeten ook allemaal naar een ander ziekenhuis. En omdat het om ongeveer 20.000 patiënten gaat, heeft ons ziekenhuis niet de mogelijkheid om alles te regelen. Dus worden patiënten teruggestuurd naar hun huisarts, die echter ook geen tijd heeft om op een dag 40 herplaatsingen te regelen. Dus stuurt hij de patiënt weer naar ons. Ook de zorgverzekeraar zegt dat wij het maar moeten oplossen, wij hebben toch de medische dossiers van de patiënten? Chaos.
En zo modderen we voort, de dagen duren lang. De sfeer op het werk is moeilijk te omschrijven. We zijn murw geslagen, zijn verplicht te komen werken ook al is het niet zeker of we betaald krijgen. Gelukkig zorgt het UWV voor verlossing: we krijgen in ieder geval een deel van ons salaris snel uitgekeerd. Alle werknemers moeten zich bij het UWV aanmelden, een hele administratieve toestand waar niemand zin in heeft. Ik zit op Linkedin en krijg veel werkaanbiedingen. Ik ga zitten en bekijk ze. Als senior verpleegkundige maak ik me geen zorgen over het vinden van een andere baan. Maar hoe gaat het met de 58-jarige collega die al dertig jaar in het Slootje werkt in de binnendienst, of de verpleegkundige collega van 62 die dicht tegen haar pensioen aan zit? Al die lieve collega’s uit mijn eigen team, wat zal ik hen missen. Werken in het Slotervaart was soms vermoeiend maar altijd bijzonder. We waren een familie. Voor mij is het na twaalf jaar klaar. Ik kan het nog steeds niet geloven.
De naam van de patiënt is gefingeerd.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account