Tijdens een stage in het ziekenhuis merkte ik al dat collega’s niet dol waren op patiënten met een (mogelijke) psychiatrische aandoening. ‘Wie gaat er naartoe vandaag?’ Er werd bijna om geloot. Nu ik zelf in de psychiatrie werk, merk ik dat veel van mijn collega’s nooit in het algemeen ziekenhuis willen werken. En ik ook niet.
Ieder zijn keus, het is maar net waar je hart ligt. Toch gaat de samenwerking tussen de psychiatrie en het ziekenhuis niet altijd even soepel.
Een tijdje terug was meneer Alfons (71) bij ons opgenomen met gedrag- en stemmingsproblematiek. Meneer had last van visuele hallucinaties die hem angstig en onrustig maakten. Hij had dan weinig uitstellend vermogen met veelvuldig roepen en soms verbale agressie tot gevolg. Meneer voelde zich niet begrepen. Vier jaar eerder had hij een cva met als gevolg restverschijnselen aan zijn linkerzijde, en tremoren aan zijn handen. Meneer maakte wisselend gebruik van een rollator of rolstoel.
Vanaf het begin van de opname gaat meneer lichamelijk achteruit. Zijn conditie verslechtert zichtbaar. Op een dag heeft hij last van bewustzijnsdalingen, adempauzes en uitvalsverschijnselen aan armen en benen. Hij wordt ingestuurd naar het algemeen ziekenhuis.
Meneer wordt onderzocht en er wordt geconcludeerd dat hij ‘wat gesedeerd is geraakt door zijn rustgevende medicatie’. Die heeft hij minimaal gekregen, maar het kan zijn dat hij daar heftig op reageert. De behandelend arts wil meneer wel een nachtje houden ter observatie.
Ineens krijgen we telefoon dat meneer Alfons toch gelijk terugkomt naar de afdeling. Gezien de patiëntomschrijving die we in de overdracht hebben meegegeven, is de behandelend arts bang dat meneer geagiteerd zal raken en mogelijk agressief. Hoewel wij aangeven dat meneer bij ons nooit fysiek agressief was, moet hij terug. Tot grote boosheid van de familie, die erg bezorgd om hem is.
De volgende dag eet en drinkt meneer niet, ook lukt de medicatie-inname niet. Zijn temperatuur is aan het oplopen. Uiteindelijk wordt meneer Alfons dezelfde dag weer ingestuurd naar het ziekenhuis, waar hij toch een uitgebreider onderzoek krijgt. Uiteindelijk wordt hij behandeld voor een infectie en blijft hij een aantal dagen in het algemeen ziekenhuis. Zonder agressie.
Over deze casus hebben mijn collega’s en ik veel nagedacht. Hoe komt het dat deze patiënt niet meteen de juiste zorg kreeg? Waarom werd hij teruggestuurd terwijl hij nooit agressief is geweest? Wordt psychiatrie gelijk gelinkt aan agressie? We vragen ons ook af of we misschien zelf dingen hadden kunnen doen, was de overdracht wel duidelijk genoeg?
Ik wil met deze blog niet afgeven op zorg in het algemeen ziekenhuis. Het is de onduidelijkheid en het wederzijdse onbegrip waar ik graag over wil schrijven. Ben benieuwd naar jullie kijk op deze casus, of soortgelijke situaties.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account