Blog Annabeth: 'Persoonlijk bezit van de arts?!'

Want zal er dan nog steeds een zorgvraag zijn of is er meer een zorgeis: wordt een ziekenhuis een veredeld hotel volgens ‘U vraagt en wij draaien?’ Wat is de positie van de patiënt en zijn naasten? Hoe ver ga je met rooming-in? Welke ict mogelijkheden zijn er dan? Hoe wordt het eten geregeld?

Om over al deze zaken een eenduidig beleid te krijgen, zijn er regelmatig werkconferenties met de Raad van Bestuur, bedrijfsleiders, unitvoorzitters, specialisten, ondernemingsraad, cliëntenraad en de VAR. Het werkt verbroederend om hier met elkaar mee bezig te zijn en het is zeer inspirerend. Uiteindelijk willen we allemaal kwaliteit en veiligheid voor de patiënt.

Tijdens één van de nieuwbouwwerkconferenties werd de logistiek van de maaltijden besproken. Houd je nog vast aan vaste tijden van eten, of komt er een soort van plateservice. Kunnen cliënten zelf naar de eetruimte (pantry) gaan of is de ligduur dan al zo kort dat cliënten die kunnen lopen naar huis gaan? Krijgen alle cliënten hun maaltijden op verzoek op verschillende tijden op bed geserveerd? Ook ‘s avonds en ‘s nachts?

‘Als deze maaltijden dan maar niet door mijn dure verpleegkundigen geserveerd worden,’ merkte in deze brainstormsessie een specialist op. In eerste instantie was ik wel blij met deze opmerking. Verpleegkundigen zijn veel te duur om maaltijden te serveren. Eindelijk een arts die voor onze belangen opkomt.

Maar toen ik er wat langer over nadacht, stoorde het woordje ‘mijn’ me meer dan ik dacht. Sinds wanneer is een verpleegkundige persoonlijk bezit van een arts? Is de verpleegkundige in dienst van het ziekenhuis of van de specialist? En wat zijn dan onze rechten? Hoe meer ik erover nadenk, hoe duidelijker het me wordt: er is nog een hoop werk aan de winkel.

Wil je reageren? Registreren kan heel eenvoudig én gratis.