De stagiaires van Conny gaan naar het hertenkamp met de cliënten.
Als het buiten mooi weer is en wij hebben stagiaires op de werkvloer is het de kans om met een aantal cliënten naar buiten te gaan. Het is zo fijn om die blije gezichten te zien, zowel van de leerlingen als van de bewoners. Vorige week was het zo’n dag. Ik vroeg aan vier leerlingen om een paar zorgvragers te kiezen met wie zij dan naar buiten konden gaan. Ik zeg er dan altijd wel bij dat de voorkeur bij degene ligt, die bijna geen mantelzorg heeft. Deze groep is best groot, en komt nooit buiten.
Wij hebben geluk, want op een paar honderd meter afstand is een hertenweide met een prachtig aangelegd park. De cliënten werden goed ingepakt, want ondanks het zonnetje stond er een koude wind. Daar gingen ze: vier stagiaires met bewoners in een rolstoel. Een van de cliënten had een zelf gebreide muts op haar hoofd, en zei in het voorbij gaan tegen mij: ‘Nou zuster, nu komt hij toch nog mooi van pas!’ Ze had hem voor de winter al gebreid, maar nog geen moment op gehad.
Na een uurtje kwamen ze terug. Allemaal giechelend, het moest wel erg leuk zijn geweest. Nadat ze de bewoners naar hun appartement hadden gebracht, kwamen de leerlingen verslag uitbrengen. Bij het oud brood voeren had een geit de gebreide muts te pakken gekregen. Er werd nog een poging gedaan om het breiwerkje te redden. Ik vroeg of de cliënt geschrokken was. Nee, ze had eerst heel verbaasd gekeken toen de geit de muts beet had en met smaak ging opeten. Maar algauw liet het dier de muts vallen. Iedereen gierde het uit. De muts was gered, maar er was niet veel meer van over. Later vertelde de cliënt van de muts mij dat ze zelden zo hard had gelachen.
Wanneer heb jij voor het laatst gegierd van het lachen met je cliënt? Reageer hieronder!
Lees ook de vorige blog van Conny: ‘Zorgen voor cliënten met Parkinson is zwaar’ >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account