In een aanval van pure onmacht en woede schreef verpleegkundige Marleen Verbree een brief over een kwetsbare cliënte die, ondanks al haar beperkingen, toch terug naar huis werd gestuurd. De brief verscheen in De Volkskrant, en vervolgens was Marleen te gast bij Pauw & Witteman. Ook op de Facebookpagina van Nursing maakte haar brief de tongen los.
‘Vandaag gaat ze naar huis. Na zes maanden in een verpleeghuis te hebben verbleven, zou je denken dat het een verheugende gebeurtenis is. Niets is minder waar. Vandaag geen gebak, vandaag gaat de vlag halfstok.
Ze woont alleen in een klein huisje in een klein dorp. Haar man is overleden, hun enige dochter heeft ms.
Zij mist haar linkeronderbeen en een deel van haar gezichtsvermogen. Haar man overleed aan de gevolgen van dementie en ze is blij dat zij helder van geest is. Ze noemt dat zelf altijd een geluk bij een ongeluk.
Tot vandaag. Want vandaag mag ze naar huis. Een huis dat ontoegankelijk is voor de rolstoel. Het toilet en de badkamer zijn te klein om er te manoeuvreren.
Ze zal naar binnen worden gereden op een brancard. Ze zal in de rolstoel worden geholpen. Er zal twee keer per dag iemand komen om haar in en uit bed te helpen. Drie keer per dag worden haar eten en medicijnen gebracht. Ze zal daar de rest van de dag zitten. In een luier. Ze zal daar de rest van haar léven zitten. Omdat ze, met haar heldere geest, in staat is om op een belletje te drukken.
Op een belletje kunnen drukken telt sinds kort namelijk als teken van zelfredzaamheid.
Welkom in onze verzorgingsstaat.’
‘Mensen buiten de zorg beseffen niet dat dit werkelijkheid is’
Lees ook het interviewtje dat Nursing had met Marleen Verbree, de schrijver van deze brief.
Lees meer>>>
De brief van Marleen werd onder meer gepubliceerd in De Volkskrant op 4 maart.
Ook was ze samen met twee collega’s te gast bij Pauw en Witteman op dinsdag 11 maart.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account