Patiënten die niet geïnformeerd worden over hun eigen situatie. Soms word ik er moedeloos van. Gelukkig ben ik niet de enige en dat geeft de burger moed.
De hoogbejaarde mevrouw Lepelaar was opgenomen met gewichtsverlies, buikpijn, misselijkheid en braken. Een CT-scan liet onder andere tumoren van de lever zien. Een goede reden voor een slechtnieuwsgesprek met de patiënte en haar echtgenoot, zou je denken, maar dat bleef uit. Het leek de hoofdbehandelaar een goed idee daar mee te wachten tot de primaire tumor bekend zou zijn. De uitslag van het genomen biopt zou ongeveer vijf dagen op zich laten wachten.
Vijf lange dagen lang wist iedereen op de afdeling van de gemetastaseerde kanker, behalve de patiënte en haar echtgenoot. Persoonlijk vind ik dat onethisch, respectloos, ouderwets, vernederend en niet in overeenstemming met de geest van de WGBO. De arts begreep daar niets van. Wat moest hij vertellen? Als hij de primaire tumor wist kon hij daar een behandelplan aan vastplakken. Nee, het was echt beter om te wachten tot er meer bekend zou zijn.
Een behandelplan? Ik liet de woorden op mij inwerken en zag de negentigjarige mevrouw Lepelaar voor me: energieloos, een ingevallen,van pijn vertrokken gelig gelaat, een zeer slechte voedingstoestand en neigend naar delier. In de avonduren zit haar moedeloze echtgenoot aan haar bed, niet wetend waarom zijn vrouw met de dag zieker wordt.
Wanneer mijn beleving en de beleving van de behandelend arts mijlenver uiteenliggen, wanneer discussie, verontwaardiging en boosheid niets verandert, dan voel ik mij machteloos en eenzaam.
Eenmaal thuis verandert dat. Ik blader nog eens door mijn sociologieboeken en lees dat het vroeger vele malen erger was. Mevrouw Lepelaar en haar man moeten misschien vijf dagen wachten op informatie, begin jaren zestig hadden ze überhaupt niets gehoord over de ziekte. Mevrouw Lepelaar zou herstel beloofd zijn, tot het moment dat ze voorgoed haar ogen zou sluiten. Ook een blik over de grens relativeert. In Nederland wordt 98% van de mensen met kanker geïnformeerd over de diagnose, in België gebeurt dat in slechts 67% van de gevallen. In Italië krijgt een minderheid van de patiënten met kanker de diagnose te horen.
Ook goed voor mijn stemming is Marcel Levi, internist en bestuurder in het AMC. In Trouw van vorig weekend schreef hij dat artsen meer moeten praten en minder moeten behandelen. Een dergelijk stuk leert mij dat ik niet alleen sta. Dat ik geduld moet hebben, rustig moet blijven ademen en mijn frustratie over sommige situaties tussentijds moet omzetten in blogs voor Nursing.
Hugo van der Wedden is medisch socioloog en interim verpleegkundige.
www.hugovanderwedden.nl | Twitter @hugovdwedden
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account