We kennen ze allemaal nog in de zorg. De gewoontes die wij – soms tegen beter weten in – blijven doorvoeren, omdat we het zo zijn gewend of omdat de dokter het zo wil.
De zinloze rituelen zijn al eerder aan de kaak gesteld op deze site en in Nursing. Toch blijven we eraan vasthouden.
Zo hadden wij enkele maanden terug een cliënt in zorg met Totale Parenterale Voeding (TPV) via een Hickmann katheter. De arts uit het ziekenhuis had voorgeschreven dat de eerste week er tweemaal per dag temperatuur moest worden gemeten en de hartslag moest worden gecontroleerd. Zo zou op tijd een sepsis kunnen worden vastgesteld… De cliënt plaatste trouw bij elk bezoek de oorthermometer, terwijl wij de pols telden. Het is dan heel moeilijk om de cliënt ervan te overtuigen hoe zinloos dit is. Op het moment dat je een lijnsepsis zou krijgen, merk je dat zelf wel, en dat zie je niet af aan het temperatuurverloop van de routinematig bijgehouden lijstjes.
Zo is ook het desinfecteren van de huid bij een subcutane injectie iets waar veel cliënten nog steeds om vragen. Ook als je uitlegt dat het is aangetoond dat dit niet nodig is, dan vragen velen nog om het alcoholdoekje, of het gaasje met chloorhexidine. En wie ben ik dan om te zeggen: dat doe ik niet?
Van de week liep ik tegen een heel andere vorm van traditie aan. Een cliënt in Den Bosch had gevraagd om een oppervlakkige palliatieve sedatie. De huisarts was aanwezig om de eerste bolus te geven, en ik kwam het pompje aan sluiten.
Niet alle kinderen waren op dat moment aanwezig want de cliënt had ze naar de markt gestuurd om paling te halen. Het was een traditie in het gezin om als de Bossche kermis werd gehouden, paling te eten. En de cliënt hechtte erg aan deze gewoonte. Ook al kon hij zelf niet meer genieten, hij vond wel dat zijn kinderen deze gewoonte in ere moesten houden. En dat zijn dan wel goede tradities!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account