Verpleegkundige carrière

Ik werk nu zo’n 32 jaar in de zorg, en ik kan me eigenlijk niet voorstellen wat ik met mijn werkzame leven anders zou hebben moeten doen.

Ik heb op mijn 10e ‘een beknopt psychologisch onderzoek’ ondergaan over mijn mogelijkheden (vroeger had je daar speciale onderzoeksdeskundigen voor). Een fraaie volzin uit dat rapport is me bijgebleven: ‘De algemene praktische begaafdheid is van dien aard, dat hij met de hulp van goede inzichtvormende en richtinggevende leiding van de kant van zijn opvoeders, een juist inzicht kan leren ontwikkelen in probleemsituaties, waarmee hij in de dagelijkse levenspraktijk vrij geregeld geconfronteerd kan worden’.  Hoe kregen ze het verzonnen.

Kortom, ik kon eigenlijk alles worden ‘als ik maar wilde’. Dat is me regelmatig nagedragen door mijn ouders als mijn  schoolprestaties weer eens te wensen overlieten.

Zonder een duidelijke carrière voor ogen ben ik als administratief medewerker bij een middenstandsorganisatie begonnen. Daar heb ik – onderbroken door mijn dienstplicht – zeven jaar gewerkt. Tot ik door vrijwilligerswerk bij De Zonnebloem tot de ontdekking kwam, dat mijn roeping lag in het werk wat ik nu nog steeds met veel plezier doe: de zorg.

Ik zeg wel eens gekscherend als cliënten medelijden uitspreken als ik hen bij nacht en ontij verpleeg: ‘Had ik maar beter moeten opletten op school!’ of ‘Had ik maar een vak moeten leren!’

Maar de waarheid is dat het gewoon zo heeft moeten zijn. Voor mij niks geen indrukwekkende titels voor (of achter) mijn naam, geen managementverantwoordelijkheden. Nee, werken aan het bed, met cliënten. Dat is en blijft het.

Ik had dus niks anders willen doen met de kennis die ik nu heb. Ja, wellicht was ik eerder de zorg in gegaan.

En een carrière? Wat koop je ervoor…. Aanzien, macht, een hoog salaris? Voor mij ligt arbeidsvreugde echt ergens anders!