Blog Selma: 'Dromen over werkdruk'

Blogger Selma vindt het nog steeds moeilijk om haar werk niet mee naar huis te nemen. Ze droomt zelfs over werkdruk.

Piep-piep, piep-piep, de bellen blijven gaan. Ik ren en vlieg, ik zweef en draaf door de gangen. Mevrouw Jansen heeft een bloedsuiker van 2.1. Snel handelen! De wonden van mevrouw De Groot zien letterlijk zwart van de necrose. Wat heb ik fout gedaan? Meneer Elfers ligt badend in het bloed op de gang, hij zal wel weer gevallen zijn met zijn rollator.

Ondertussen heeft mevrouw van kamer 9 een saturatie van 36% en hoest meneer verderop zijn longen uit zijn lijf. Mevrouw Hoog moet al een half uur naar het toilet. Ik ren en ik vlieg, ik zweef en draaf door de gangen. Piep-piep, piep-piep. De bellen blijven gaan.

Piep-piep, piep-piep. De beelden van de afdeling worden vager en opeens word ik wakker, ik lig in mijn eigen bed. Ik schrik rechtop en zet mijn nachtlampje aan. Heeft mevrouw Jansen echt zo’n lage bloedsuiker? Maar ze had toch gewoon gegeten? Daarvoor was haar bloedsuiker nog goed. Ik wrijf in mijn ogen en kijk op de klok. Vier uur ’s nachts, ik ben al ruim vier uur thuis van mijn avonddienst. Ik draai me om en net voor ik weer in slaap val, bedenk ik me nog dat ik vergeten ben een glas water te geven aan de mevrouw met de rode nachtjapon. Shit.

Na al die weken werken op de revalidatie-afdeling, vind ik het nog steeds heel moeilijk om het werk niet mee naar huis te nemen. Zeker nu ik de afgelopen zes weken niet meer als stagiaire, maar als gewone ‘werknemer’ meedraaide in het team. Het vele werken in de revalidatie zal veranderen: na de zomer ga ik binnen het revalidatiecentrum aan de slag als oproepkracht, door het gehele huis. Volgende week begint school weer, mijn laatste leerjaar gaat in. Een nieuwe uitdaging en een nieuwe stage: de psychiatrie!

‘Mevrouw sterft, alleen’. Lees ook de vorige blog van Selma.