Ben ik wel professioneel genoeg?

Ik denk aan haar op weg naar huis en dan de volgende morgen op de fiets naar haar toe. Terwijl ik me omkleed vraag ik mij huiverend af hoe het vannacht is afgelopen; of het vannacht zou zijn afgelopen. Ik durf eigenlijk de afdeling niet op. Maar plichtsbesef en mijn collega’s slepen me het kleedhok uit.

Een blik op het bord; haar naam staat er nog op. Ze zal dus nog leven. Ik ben blij, ongerust, boos, bang; geen idee wat ik ben. Maar feit is dat mijn knieën knikken terwijl ik naar mijn mevrouw informeer. Ze is er nog, dus moet ik weer bij haar naar binnen. Ze kijkt me op en neer aan, zegt niks. Ze slikt mijn pillen, terwijl we ons allebei afvragen wat voor zin het heeft.

Ik kan maar niks voor haar doen, zegt ze. Het is nou eenmaal zoals het is. Ze zal waarschijnlijk kanker hebben, zucht ze. Waarschijnlijk doodgaan. Ze kijkt naar buiten, alsof ze niet met mij praat, maar met de bomen daar. ‘En doodgaan is niet zo’n punt,’ beweert ze, ‘maar mijn kinderen achterlaten, wil ik eigenlijk niet.’ Wat moet ik zeggen? Ik denk aan mijn eigen dochter. Nee, ik zou weigeren om dood te gaan. Kinderen kunnen niet zonder moeder; mógen niet zonder moeder.

Maar ja, wat ik ook doe, toedien, inspuit of afneem, hoe ik ook luister, meet en praat, het lot trekt zich er niks van aan. Ik kan met al mijn ervaring, rust, talenten en uithoudingsvermogen doen wat ik wil, maar deze mevrouw gaat gewoon steeds verder achteruit. Deze mevrouw van mijn leeftijd.

Ik huil in mijn auto en dan nog even op de bank. Daarna kan ik gewoon slapen. Maar ze zit in mijn hoofd en ik denk aan haar zodra ik wakker word. Misschien omdat ik moeder ben, net als zij. Misschien omdat we allebei vrouwen zijn van dertig-plus. Soms raakt een patiënt me gewoon snoeihard. Zomaar ineens, na honderden patiënten met gepaste afstand, zit ik te janken om een patiënt.

 Ben ik mijn professionaliteit kwijt?