Blog Sandra: 'Ik ben weer een groentje'

Altijd weer verandert ons werk. Omdat men wetenschappelijk onderzoek loslaat op ons werk, op ziektebeelden, op technieken, op medicijnen. Zodra men iets nieuws leert, moeten verpleegkundigen dat ook weten. Dat is het gave van ons beroep, het blijft veranderen. Ik houd daarvan. Nieuwe uitdagingen, nieuwe therapieën om te leren kennen en dan weer tot in detail over mijn patiënten uit te rollen. Zonder angst, zonder onrust. Dat kan ik.

Ik heb sinds een poosje een nieuwe leidinggevende. We startten met een kennismakingsgesprek. Ik zit sinds een evenzo poosje op oncologie. Daar zijn nogal wat ziektebeelden. Dacht ik dat ik veel wist, nou vergeet het maar. Ik weet nog weinig. Ineens heb ik patiënten met pigtail-ascitesdrains. Mensen met een dubbel-J-catheter. Bestralingen, chemokuren, borstamputaties, prothesen… o, ik weet nog zoveel niet. Er is interne oncologie, maar ook hematologie. Ik heb echt respect voor mijn collega’s die dit állemaal weten. Ik loop heel ontspannen mijn kennismakingsgesprek binnen. Wat heb ik tegenwoordig nog te vrezen? Ik heb kilo’s ervaring, zelfvertrouwen, ik ben flexibel en positief van aard. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik er met mijn leidinggevende wel uit kom.

Lees meer…
Verpleegkundige in opleiding Selma is eigenlijk ook nog maar een groentje. In haar laatste blog schreef ze een brief aan haar patiënt>>>

Ze is vriendelijk, gezellig, heel open, toch blijft er een kritische blik in haar ogen. Naast gezellig is ze ook werkgever, natuurlijk. Ze zegt dat ze me op de voet volgt. Dat ik een plan moet schrijven over wat ik wil leren en hoe. Dat ze een zweep over me zal halen, als dat nodig is. Ze wil ons team krachtig de goede kant op sturen. Ze zegt opbouwende dingen, aanmoedigende dingen, veel positieve dingen, maar ze blijft ook alert. Ik moet nog veel leren hier.

Eigenlijk kom ik een beetje kleiner de kamer uit. Niet door de persoon waarmee ik sprak. Maar omdat ik zojuist ontdekte dat ik met mijn kilo’s ervaring gewoon weer een groentje ben. Ik ben begonnen in een nieuw team met veel onbekende ziektebeelden en behandelingen. Naast de technische aspecten, moet ik mij in het team ontplooien. Ik ben een seniorverpleegkundige, daar wordt nogal wat van verwacht.

Natuurlijk wordt er veel van me verwacht. Ik draag grote verantwoordelijkheden. Als verpleegkundige moet ik zorgen dat de patiëntenzorg probleemloos verloopt. Als collega moet ik mij inzetten voor een goede sfeer. Als senior moet ik over mijn collega’s waken. Ik moet dus de basis leren én overstijgend laten zien wat ik kan.

Het raakt me uiteraard niet meer zo hard als jaren terug. Toen zou zo’n constatering van weinig-weten me omver hebben gegooid, me hebben laten twijfelen aan mezelf. Nu twijfel ik niet. Maar ik ben gezond onzeker. Onzeker, dus veel te leren. En als je leert, voel je je weer zoveel groter en sterker.

In het dossier opleidingen en deskundigheid verzamelt Nursing het laatste nieuws, achtergronden en blogs over bijvoorbeeld de opleidingen verpleegkunde en bij- en nascholing. Lees meer>>>

Een grote worden, doe je altijd door klein te beginnen. En dat ik, grote Sandra, ineens weer een kleinere ben, dat is eigenlijk wel goed voor me. Tegen vastroesten en zelfoverschatten. Ik heb weer iets te leren.

Het is spannend. Volgende maand gaan we alweer om de tafel om te kijken wat mijn vorderingen zijn ten opzichte van het vorige gesprek. Met de zweep van mijn leidinggevende in mijn achterhoofd, sla ik een boek open, google ik nog iets en stel ik vele vragen. Over een jaar ben ik een meter hoger; daar ga ik voor zorgen.