Kerst in het verpleeghuis is niet altijd een pretje. Dat merkt verzorgende Wendeline aan een aantal bewoners. Dan komt er opeens een plan voor een mooi feest.
Als ik wakker word, is de slaapkamer nog donker. Ik rek me uit en kijk op mijn wekker. 6:30 uur. Wat is het nog heerlijk vroeg. En dan ineens – als toen ik een klein kind was – bekruipt me een enthousiast gevoel: het is kerstochtend! Ik word gelukkig van het vooruitzicht van deze dag. Mijn gezin in mooie kleding, kerstontbijt, met elkaar naar de kerstviering in de kerk en vanavond gezellig dineren aan een mooi gedekte tafel. Wat een voorrecht. Met een glimlach denk ik terug aan gisteravond, kerstavond.
Al weken van tevoren waren we als team aan het bedenken wat we met kerst speciaal voor onze bewoners konden doen. Voor de meeste bewoners is dit de eerste kerst in hun nieuwe woonomgeving. Het zal voor hun anders zijn dan voorgaande jaren. Geen kerst in hun eigen huis. Het gemis van hun eigen rituelen en gebruiken op deze dagen. Het gemis van hun geliefden. De afgelopen tijd heb ik veel gesprekken gevoerd. Ik weet dat er een paar bewoners echt tegen de kerstdagen op zien. Natuurlijk is er in het huis voldoende georganiseerd. Zo zijn er kerstdiners in de sfeervolle ambiance van het restaurant. En voor wie niet wil of kan, wordt het diner in de huiskamer op de woongroep geserveerd of op de eigen kamer. Vanzelfsprekend mogen de bewoners iemand uitnodigen om met hen samen te dineren. Er zullen kerstvieringen zijn in de kapel van het huis en aansluitend is er koffie met iets lekkers. De activiteitenbegeleiding is dagenlang bezig geweest om alle openbare ruimtes en woongroepen in kerstsfeer te brengen en dat is ze fantastisch gelukt. Ook de familieleden zijn er druk mee, ruim van te voren wordt er kleding klaargehangen, en ze geven aan wanneer vader of moeder wordt opgehaald .
Ondanks dit alles begrijp ik het gevoel van ‘er tegenop zien’ wat onze bewoners hebben. Kerstmis draait om saamhorigheid en liefde, het is een feest van hoop en licht. En juist dát gevoel is wat onze bewoners missen. En zo groeide het plan om de contactpersonen van de bewoners uit te nodigen voor een gezamenlijk kerstfeest op kerstavond. We vroegen iedereen een gerechtje mee te nemen voor het aantal personen waarmee ze zouden komen. Familieleden en bewoners reageerden enthousiast op onze plannen en de dagen werden afgeteld. Eindelijk was het kerstavond. De verzorging liep in feestelijke kleding en de bewoners zagen er piekfijn uit. Ze konden niet stoppen met glimlachen. In de ene huiskamer stonden twee lange rijen prachtig gedekte tafels en in de andere huiskamer stonden alle mogelijke karretjes uit de keuken vol met het meegebrachte eten. Familieleden en dierbaren schoven aan, ook zij hadden speciaal voor deze gelegenheid hun mooiste kleding aan. Er werd gelachen, gegeten, geproost, genoten, geknuffeld en er werden traantjes weggepinkt. En welke bewoner ik ook aankeek, ik zag bij allemaal hetzelfde, er dansten lichtjes in hun ogen. Maar vooral was er liefde, heel veel liefde en een groot gevoel van saamhorigheid. Het was een kerstavond om nooit meer te vergeten.
In een stil, nog donker huis loop ik naar beneden. Ik doe de lampjes in de boom aan, het huis vult zich met licht. Vrolijk kerstfeest!
Wendeline Roest is de nieuwe columnist van Tijdschrift voor Verzorgenden, hét vakblad voor verzorgenden in de VVT. Lees hier een interview met haar >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account