'Australische werkdruk is iets minder hoog'

1. Waarom koos jij voor Australië en hoe vond jij je baan?

‘Mijn vader is operatiezaalverpleegkundige en was altijd mijn grote voorbeeld. Als kind wist ik al dat ik wilde emigreren. Australië kende ik van de Flying Doctors, mijn favoriete televisieserie. In de tijd dat ik serieus werk ging maken van de emigratieplannen, stonden Australische ziekenhuizen te trappelen om personeel. Via een banenmarkt in Amsterdam kwam ik bij een stand van een recruitmentbureau voor verpleegkundig personeel. Ik liet mijn diploma’s en cv zien en vertelde dat ik graag in Darwin wilde werken. Acht maanden later zat ik in het vliegtuig naar Australië.’

2. Wat is het verschil met werken in een westers ziekenhuis?

‘Aboriginals zijn gevoeliger voor een delier, en een verblijf in het ziekenhuis maakt hen vaak angstig. Daarom krijgen ze een lagere dosis anesthesie. Ze kunnen niet tegen airconditioning en zitten vaak met hun infusen en verbanden buiten bij de ingang van het ziekenhuis. Soms liggen ze daar ook in een ziekenhuisbed. Collega’s van de verpleegafdeling lopen een paar keer per dag naar buiten om medicatie te geven en controles te doen.
Aan de operatietafel is het werk hetzelfde als in België. Het enige grote verschil is dat operatiezaalverpleegkundigen in Australië minder breed inzetbaar zijn. Omdat ik België ben opgeleid, ben ik als enige geschoold in omloop, instrumenteren / assisteren en in anesthesieverpleegkunde. Mijn collega’s hebben slechts één specialisatie. Dat betekent dat er tijdens een operatie minimaal drie verpleegkundigen aanwezig zijn. De werkdruk is hierdoor iets minder hoog, maar eerlijk gezegd vind ik het Belgische systeem, waarbij je als verpleegkundige meerdere taken en verantwoordelijkheden tegelijk hebt, wel wat uitdagender.’

Werken in Australië

Welke opleiding moet je hebben en waar regel je alles? Lees het hier >>>

3. Wat maakt jouw werk in Darwin zo typisch Australisch?

‘Dat is de ongedwongen en collegiale sfeer die heerst in het Darwin Private Hospital. De artsen maakten me vanaf de eerste dag al duidelijk dat ze bij hun voornaam genoemd wilden worden. In de Belgische ziekenhuizen waar ik heb gewerkt was zoiets ondenkbaar. De omgangsvormen op de werkvloer zijn hier veel gemoedelijker, bijna familiair. Op vrije dagen gaan we soms met het team uit vissen, met een boot van een van de artsen.’