Blog Sandra: 'EPD: welke moeten we hebben?'

U doet. Ik doe het. Wij hebben het gedaan. Het EPD. Daar is weinig nieuws meer aan. Ik EPD, jij EPD’t, wij EPDën. Hoe dan ook, we computeren er lustig op los in de zorg.

In mijn ziekenhuis wordt nu nog gewerkt met Mirador. Een systeem waarbinnen we sinds een jaar of twee elektronisch rapporteren. En dat scheelt nogal wat mapgezoek en papiergeblader. Toen wij startten met Mirador als EPD, werden gouden bergen van continuïteit en zorgvuldigheid beloofd. En ik moet zeggen: ik ben er een stuk contenter mee dan met de analoge hiërogliefen van mijn collega’s.

Toen wij startten met Mirador, hoorde ik dat een ander ziekenhuis dichtbij, datzelfde programma net achter zich ging laten. Daar schoot Mirador tekort. Vreemd, dacht ik toen, waarom leren wij niet van elkaar? Als het in ziekenhuis A niet bevalt of in ieder geval niet groot of handig genoeg is, waarom dan in ziekenhuis B aanschaffen? Maar ja, dat ben ik. Ik hoef het niet te kiezen. Niet te betalen…

Nu dreigt men in mijn ziekenhuis over een X-periode over te gaan op Epic. Prachtig, enigszins prijzig, Amerikaans. Móet goed zijn, denkt mijn ziekenhuis. En ik neem aan dat prijzig betekent dat hoge heren met enorme verstanden daar dan heel hard over nadenken, vóór beurzen worden getrokken. Toch?

Wij krijgen bíjna Epic. Hetzelfde Epic, dat vorige maand een onvoldoende kreeg van het Radboudumc in Nijmegen. Het zou te traag zijn bij het opvragen van hartfilmpjes, bloeddrukken en bloeduitslagen en hier en daar verwarring zaaien tussen artsopdrachten en die van verpleegkundigen. Onduidelijk en traag, klinkt niet als een systeem dat ik ambieer, eigenlijk. Maar goed…

In Den Bosch, Tilburg, Uden en Zuid-Limburg ruziën ze met Alert, een Portugees EPD-systeem. Dat werkt niet naar tevredenheid en is stilgelegd. Alert heeft een procedure opgestart om van bovenstaande ziekenhuizen nog 70 miljoen euro betaald te krijgen. Voor een systeem dat niet meer wordt gebruikt.

Verwarrend hoor, die vooruitgang. We verzinnen steeds weer nieuwe dingen om de ‘ouden’ te vervangen. Toch blijkt soms dat wat al lang geleden is verzonnen, meer zijn waarde behoudt, dan de laatste hoogstaande snufjes. Zo grijp ik af en toe terug naar liedjes van toen. Die ik leuker vind, nee meer waar, dan de schudde-billen-bass-beat-hip-hop-rap-teksten van nu. Zo heb ik tijdens het schrijven van deze blog een Nederlandstalig liedje in mijn hoofd… ‘Doe een stapje naar voren en een stapje terug…’