Wennen aan het EPD

‘De cows staan in de onderzoekskamer,’ wijst een collega mij. Ik vind dat Engelse woorden in een volkomen Nederlandse zin verboden moeten worden. Dus ik verbeter mijn collega. Koe, zeg ik. Huh, zegt zij geïrriteerd. Ze denkt dat ik het tegen haar heb. ‘In Nederland heten die zwart-wit gevlekte melkdieren koeien,’ leg ik mijn collega uit. Die gniffelt vervolgens en opent de onderzoekskamer.

Er staan geen grazende runderen naast de onderzoekstafel. Wel een aantal computers. ‘op wielen,’ legt mijn collega en super-user geduldig uit: ‘Computer On Wheels. COW.’ Aha, zeg ik. COW is één van de nieuwste termen van mijn supersonisch vernieuwde verpleegafdeling. De COW is een afgekorte handigheid in onze hypermoderne verpleegwereld. Net als EPD. Ook zo’n afkorting en nieuwigheid.

In mijn eerste verpleegjaar temperatuurde ik mensen tussen hun billen. Met hoesjes en genante situaties. Nu hebben we alweer jaren zo’n oording. Met één bliep en zonder ontkleden weet ik precies hoe het met de interne mens gaat. Ook dat was wel even wennen. Het temperaturen was niet moeilijk: ding in oor, knopje, klaar. Maar we wantrouwden de metingen; gewoon omdat het anders ging dan het anders ging.

Afgelopen weekend werkte ik voor het eerst met het EPD, het electronisch verpleegkundig dossier. Ik voerde een anamnesegesprek vanachter een pc. Gewapend met COW betrad ik de patiëntenkamers en ik moet zeggen, ik voelde me een professionelere verpleegkundige. Met zo’n computer voor mijn neus, kon men duidelijk zien dat ik meer kon dan billen wassen. Het anamnesegesprek werd iets afstandelijker met dat scherm tussen patiënt en mij. Gelukkig kan ik blind typen, waardoor oogcontact af en toe nog mogelijk was.

Wat ik vergat, vertelde een pop-up mij onmiddellijk. En al dat computer-gebemoei was wel even wennen, maar ik geloof wel dat er toekomst in zit. Zo nu en dan zoek ik me gek om gegevens die ik toch echt zojuist invoerde. Maar het eeuwig zoeken om patiëntenmappen is voorbij. Heb je een pc, dan heb je je dossier! Andere disciplines gaan niet langer de strijd aan om wie iets mag schrijven over de patiënt. Het kan allemaal tegelijk, naast elkaar achter een computer.

Sommige van mijn collega’s moeten flink wennen aan hun electronische collega op wielen. Maar ik zie ons over een poosje al intercollegiaal communiceren via oortjes of consulten aanvragen via palmtops. Ik zie dokters twitterend lastige vragen beantwoorden. Wat een mooie tijd. Ik kan niet wachten op de volgende uitvindingen. De ADL-massage-wasstraat? Het po-bed? De automatische glazenvuller? Wie weet…

Hoe heb jij de eerste keer werken met het EPD ervaren? Laat je reactie hieronder achter, of reageer met je verhaal op onze oproep.