Blog Barbara: ‘#Zorginfarct, we kunnen niet meer voor- of achteruit’

Barbara ziet dat op twitter de hashtag #zorginfarct trending is. Ook in haar ziekenhuis wordt geregeld geschoven met patiënten. De zorg als onoplosbare schuifpuzzel.

Of je nu wel of niet actief bent op social media, we weten allemaal wel wat er bedoeld wordt met een zorginfarct. Op twitter lees ik over een cliënt met dementie voor wie nergens plek is, een huisarts deelt het verhaal van de kankerpatiënt die niet thuis kan sterven wegens personeelsgebrek in de wijkverpleging.

Als neurologieverpleegkundige snap ik heel goed wat de gevolgen zijn van een infarct. De zorg kampt met zuurstoftekort en motorische uitval.

Wat merk jij van dat zorginfarct op jouw werk? Veel zorginstellingen kampen met te weinig plekken als gevolg van een tekort aan zorgpersoneel. Net als bij een infarct kan er geen goede doorstroom plaatsvinden.

Maar eigenlijk zouden we ook het begrip ‘zorgtrombose’ kunnen gebruiken. Een verstopping in een afvoerend vat. De doorstroom van patiënten vanuit een ziekenhuis naar een revalidatiecentrum zit verstopt. Mensen liggen soms maanden in het ziekenhuis omdat er nog geen plek is in het verpleeghuis.

Er sterven zelfs mensen in het ziekenhuis omdat er nog geen plekje is in een hospice. Een zorgfile dus. We kunnen niet meer voor of achteruit. Veel bedden zijn gevuld door patiënten die eigenlijk geen ziekenhuiszorg meer nodig hebben. De zogenaamde ‘verkeerde bedden’, daar zijn ze weer. Door personeelstekort, coronazorg en eerdere bezuinigingen stagneert de doorstroom. Hierdoor worden de wachtlijsten nóg langer en worden operaties uitgesteld.

In elke laag van de zorg wordt dit zorginfarct gevoeld. Hoe lossen we het op? Het probleem is zo groot dat ik bij mezelf en mijn collega’s zorgmoeheid bemerk. Wat kunnen we als individu nu eenmaal veranderen aan een ziek zorgsysteem?

De problemen benoemen voelt als roepen in de woestijn. Toch is het belangrijk dat wij ons laten horen! Het schijnt dat (demissionair) minister De Jonge op de hoogte is van de hashtag #zorginfarct op twitter. Laten we hopen dat hij alle voorbeelden inventariseert en hoog op de agenda zet zodat er een oplossing komt.

Ik vergelijk de hele zorg wel eens met een ouderwets schuifpuzzeltje. Die ken je vast nog wel. Een plaatje met 15 vierkantjes en 1 open vakje. Je moet dan net  zolang schuiven tot het plaatje klopt.

Binnen het ziekenhuis schuiven we heel wat af met patiënten. Bij drukte op de spoedeisende hulp en een volle ic kan het schuiven beginnen. Om de patiënt toch op te kunnen nemen verplaatst de ic hun ‘beste patiënt’ over naar onze medium care. Omdat wij eigenlijk vol liggen, verplaatsen wij onze ‘beste patiënt’ naar de verpleegafdeling. Soms moet er dan zelfs een patiënt van de verpleegafdeling naar een andere afdeling verplaatst worden om het hele schuifspel kloppend te krijgen.

Als ik een ambulance, met gillende sirenes, naar het ziekenhuis hoor rijden zie ik in mijn hoofd dit hele geschuif al voor me en hoop ik voor de patiënt dat er een plekje voor hem of haar is.

Het beangstigt me soms, als ik weet dat er in de hele regio geen bed meer is op een neurologieafdeling. Wat als mijn vader of moeder een cva krijgt? Of ikzelf? Is er dan in de buurt een plekje? Kunnen ze dan óok dat stomme schuifspelletje tot een goede oplossing brengen?