Door de grond zakken

In een bericht op nursing.nl schrijven artsvereniging KNMG en V&VN dat de tijd van vrijblijvendheid voorbij is.

De aanbeveling van beide partijen is dan ook eerlijk zijn over fouten.

Ik denk terug aan mijn ‘eigen’ fouten. Helaas heb ik ze ook gemaakt. Door ontzettende drukte een verkeerde insuline spuiten, ondanks dat je het met zijn tweeën gecontroleerd hebt, of iemand die ik op de grond vond, uit de Zweedse band gekropen en die er volgens mijn collega toch echt goed in lag. Een onduidelijke afspraak van een arts waardoor een fout ontstaat.

Ik herken het gevoel van door de grond kunnen zakken, je afvragen hoe heb ik zo stom kunnen zijn, dat ik dat over het hoofd heb gezien… Waar mensen werken worden fouten gemaakt, maar dat is een dooddoener, wanneer je het liefst meteen alles zou willen vergeten.
En ga dan nog maar eens het nieuws brengen aan ouders/familie/patiënt/teamleiding/arts…

In ons ziekenhuis werken we met de MIP meldingen. Voor mij een veilige en prettige manier om fouten te melden, al kost het enige moeite om een complexe situatie in een paar regels samen te vatten zodat het voor de MIP commissie ook duidelijk is. En ondertussen gaat de roddel op de afdeling van de dag- op de avonddienst over: wat er vandaag toch gebeurd is…

Ondertussen kun je nog meer door de grond zakken. Maar we weten allemaal dat het zo gaat. Soms kost het tranen, vaker een vervelend gevoel.

Daarnaast de durf om fouten te melden, dat zal niet voor iedereen even makkelijk zijn en hangt ook af van de mate van bescherming van de ‘pleger’. Er kan een prestatiecultuur heersen, vervelende houdingen van collega’s, beoordelingen die meetellen, ik ben net nieuw hier…