Impact: Bloed, adrenaline en tranen

Oncologieverpleegkundige Margot schrikt zich rot als ze de zaal oploopt omdat een patiënt heeft gebeld. Ze ziet het meteen. Foute boel.

tekst: Margot van Ark-Franken 

Bloed stroomt uit zijn neus en mond. Ik kijk in verbaasde, verschrikte ogen. Zo tref ik een patiënt aan nadat zijn zaalgenoot gebeld heeft. Die aanblik vergeet ik nooit meer. Voordat ik zijn hand pak, druk ik op de noodbel.

Geen pols meer

Al snel verliest meneer het bewustzijn. Niet denken maar handelen. In eerste instantie leg ik hem op zijn zij, met de gedachte ‘anders stikt hij misschien’. De overbuurvrouw is zeer ontdaan en huilt. Collega’s komen binnen gehold. Ondertussen houd ik nog steeds meneers hand vast en voel ik tegelijkertijd zijn pols. Totdat die stopt. Ik zie en voel het leven uit hem wegtrekken. Wat te doen? Reanimeren? Hoe te beademen? Alles flitst door me heen.

Alles uit de kast

We leggen meneer terug op zijn rug en starten met hartmassage. Na elke druk op zijn borstkas gutst het bloed uit zijn neus en mond. Een ontzettend akelig gezicht. De zaalgenoot wordt naar een andere kamer gebracht en opgevangen door een collega.

Het reanimatieteam is er binnen no time en neemt het over. Ze halen alles uit de kast, en overwegen zelfs om de borstkas op zaal te openen. De behandelend arts wordt thuis gebeld met de vraag wat te doen. Uiteindelijk wordt besloten te stoppen met reanimeren en meneer overlijdt.

Was dit te voorkomen geweest?

De zaal lijkt wel een oorlogsgebied. Overal zit bloed; het druipt zelfs van de muur. Ik barst in tranen uit. Ik kan het nauwelijks geloven. Zo kort geleden nog heb ik met deze man zitten praten. Hij had slokdarmkanker, maar de operatie was geslaagd en hij zou notabene de volgende dag naar huis gaan. Heb ik iets gemist? Was dit te voorkomen geweest?

‘Heb ik iets gemist? Was dit te voorkomen geweest?’

Met mijn collega’s praten we na. De behandelend arts van meneer komt van huis en belt de familie. Hij vangt hen op. Er is veel verdriet en er zijn zoveel vragen. Uiteindelijk gaat ieder van ons huiswaarts. Het wordt een korte, onrustige nacht voor me.

Fistel

De dagen erna kunnen we onze verhalen kwijt aan elkaar. Samen met de behandelend arts bespreken we de casus. Na obductie blijkt dat er een fistel is ontstaan tussen aorta en buismaag. We hadden dit niet kunnen voorkomen.

Brief vol begrip

Gezamenlijk sturen we de partner van meneer een brief met onze condoleances. Daarin beschrijven we hoe die laatste avond verlopen is om haar een beeld te geven van die laatste uren. Een paar weken later ontvangen we een brief terug, met begrip en medeleven voor ons omdat we zoiets aangrijpends hebben moeten meemaken. Mevrouw bedankt ons hartelijk voor de goede zorgen voor haar man.

Deze en andere blogs van Margot vind je op de Facebookpagina Onzichtbare Zorg.