Impact: 'Ik lees hoe hoop langzaam omslaat in vrees'

Oncologieverpleegkundige Margot van Ark-Franken vertelt over een patiënte die hoopvol bleef, ondanks haar ziekte. En ondanks de reële angst dat haar zoons alleen achterblijven.

Dit artikel vind je ook in Nursing-magazine november 2018, met als kop ‘Iedere patiënt is een parel’

Tekst Margot van Ark-Franken
Illustratie Annelien Smet

‘Achteraf gezien heb ik mezelf verwaarloosd, maar alles moest doorgaan’, zegt de 47-jarige vrouw als ze binnenkomt op onze afdeling. Ze heeft dan al maandenlang last van haar buik. Het zal wel van de stress komen, dacht ze. Haar man zit in een palliatief behandeltraject en ze leidt een druk leven met werk, sociaal leven en een gezin met twee jongens van 17 en 20. Daarnaast heeft ze lang gezorgd voor haar zieke vader. Nu komt ze voor het aanleggen van een darmstoma, een leverbiopsie en het plaatsen van een katheter, want ze heeft darmkanker met leveruitzaaiingen en doorgroei in de blaas. Ze is open, goedlachs en van mijn leeftijd.

Hulp

Ik heb de zorg voor haar na de operatie. Ze praat graag. Over haar man. Over haar knullen die geen praters zijn en hun emoties niet goed kwijt kunnen. Haar vader die ze mist. Haar werk als apothekersassistente. Haar vrienden die komen koken, de tuin doen, in het huishouden helpen.

Houvast

Dan begint ze over een tv-programma dat ze twee weken daarvoor heeft gezien. Daarin was professor Bob Pinedo te gast, een emeritus hoogleraar oncologie die nu op Curaçao woont en eens in de zes weken poli heeft in Nederland. Zijn opmerking dat een standaard ziekte of behandeling niet bestaat en dat elke kanker bij elk mens een eigen recept nodig heeft, heeft haar getriggerd. Ze heeft hem geschreven en kan over een maand op zijn poli komen. Ze hoopt op een kans, een houvast.

‘Noodzakelijk kwaad’

Thuis bekijk ik het tv-programma en google de professor. Hij zegt dingen als: ‘Elke patiënt is een parel’ en ‘Richtlijnen zijn een noodzakelijk kwaad: je hebt ze nodig voor onderzoeken, maar je moet er ook van durven afwijken’. Ik begrijp meteen waarom zijn zienswijze haar zo aanspreekt.

Hoop wordt vrees

Dokter Pinedo verwijst haar naar een goede oncoloog in het Radboudumc. Ze mailt me dat ze geopereerd gaat worden. Helaas wordt het niet de operatie waarop ze zo had gehoopt. De tumor heeft zich uitgebreid en is niet helemaal te verwijderen. Ik lees tussen de regels door hoe hoop omslaat in vrees. Maar moedig gaat ze door.

Rouwadvertenties

Twee maanden terug valt mijn oog op een rouwadvertentie. Het is haar man. Op mijn mails krijg ik geen antwoord. Dan twee maanden later weer een rouwadvertentie. Deze keer van haarzelf. Haar kinderen zijn in een paar maanden tijd hun vader en hun moeder kwijt. Zo’n sterke, jonge, energieke, positieve vrouw, zo vechtend, zo hoopvol. Het grijpt me aan. Elke patiënt is een parel, maar deze vrouw was voor mij een extra bijzondere.