Barbara werkt op een neurologische medium care. Delirante patiënten komen hier vaak voor. In een uiterst geval wordt een patiënt gefixeerd. Dat went nooit.
Mijn collega komt voor de tiende keer deze nachtdienst terug van een zeer onrustige en plukkerige patiënt met een delier en verzucht: ‘Pfff, nog één keer en ik leg hem vast hoor, dit kan zo niet langer!’
De patiënt heeft platte bedrust na een craniotomie en gaat vaak rechtop zitten. Ook heeft hij zijn neus-maagsonde en infuus er al uitgetrokken en koppelt hij zich steeds los van de monitor. Zo kunnen we geen goede observaties doen. Ook gooit hij telkens zijn incontinentiemateriaal en operatiejasje op de grond.
Werkend op een neurologieafdeling ben ik niet onbekend met vrijheidsbeperkende maatregelen bij patiënten. Het went nooit om iemand te moeten vastleggen aan het bed. Ik vind het een heel nare handeling. Het roept bij mij eigenlijk altijd een gevoel van falen op.
Maar ook, gek genoeg, irritatie naar de patiënt. ‘Als u nou gewoon van uw drain afblijft, dan hoef ik u niet vast te leggen’ is een zin die ik nogal eens uitspreek. Uit pure frustratie. Want ik snap ook heus wel dat onze patiënten met delier of hersenletsel niet voor rede vatbaar zijn.
Na het fixeren of toepassen van een andere vrijheidsbeperkende maatregel vul ik het daarvoor bestemde formulier in. En voel me altijd een beetje opgelucht als ik kan aankruisen: noodsituatie. Met andere woorden: Ik kan er ook niks aan doen. Het is overmacht. Mij treft geen blaam.
Zonder deze maatregelen zou mijn patiënt gevaar lopen en dat moet niemand willen. De afweging is dan heel duidelijk. De patiënt is er niet bij gebaat als ik hem níet vastleg en hij zijn externe ventrikeldrain eruit trekt en hij opnieuw voor ok moet.
Het uitgangspunt van de nieuwe wet Zorg en Dwang is ‘Nee, tenzij’. Dat betekent dat vrijheidsbeperking – of onvrijwillige zorg zoals het in de wet heet – in principe niet mag worden toegepast, tenzij er sprake is van ernstig nadeel voor de patiënt of zijn omgeving. Van ons, zorgprofessionals, wordt verwacht dat wij op de hoogte zijn van de nieuwe wet.
Bijna 85 procent van de verpleegkundigen had het afgelopen jaar te maken met agressie, zo bleek uit onze enquête. Hoe kun je leren omgaan met agressieve patiënten? Twee deskundigen bespreken dit met hoofdredacteur Alexia Hageman in de WebTV Omgaan met Agressie.
Het verzinnen van een nieuwe wet en het vastleggen van alle regels is één ding. De wet uitvoeren in de praktijk is een ander verhaal. We zullen altijd moeten blijven nadenken en afwegen. Hebben we alle alternatieven geprobeerd? Weegt de maatregel op tegen het risico? Het vergt een hoop creativiteit, flexibiliteit en geduld.
Mijn collega besluit het infuus van haar verwarde patiënt in zijn voet te plaatsen zodat hij er niet makkelijk meer bij kan. Na een sliktest blijkt de patiënt, in ieder geval voor deze nacht, geen neus-maagsonde nodig te hebben. We trekken hem zijn eigen pyjama aan zodat hij zich prettiger voelt.
We bellen de arts-assistent neurologie met de vraag of we meneer mogen afkoppelen van de monitor en elk uur de controles mogen doen in plaats van continu, zodat we hem niet hoeven te fixeren. De enige uitdaging blijft nog dat hij zich aan de platte bedrust moet houden. Deze nacht is in ieder geval goed voor de score op onze stappenteller.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account