Een overhaast ontslag, een zinloos onderzoek, een schadelijke behandeling. Nu staat de verpleegkundige vaak machteloos. Wat als ze in zo’n situatie een onafhankelijke deskundige mag raadplegen die de situatie beoordeelt?
Het is me vroeger, toen ik nog eigenwijs was, een keer gelukt om slechte zorg eigenhandig te voorkomen. Ik herinner me een chirurgische patiënt die hard achteruitging. Ik wilde de intensivist mee laten kijken, maar de hoofdbehandelaar vond dat onzin. Volgens hem was de situatie gewoon onder controle. Toen de chirurg vertrok, belde ik alsnog de intensivist en legde hem mijn dilemma voor: een in mijn ogen instabiele patiënt, een onwillige dokter. De intensivist kwam daarop kijken en nam de patiënt tot mijn opluchting mee naar de intensive care.
Tegenover dit succesverhaal staan talloze situaties waarin ik mij machteloos voelde. Meestal ging het om behandelingen of onderzoeken waar ik niet achterstond, maar waar ik wel een bijdrage aan moest leveren. Zoals bij de hoogbejaarde mevrouw die een coloscopie moest ondergaan. Ze was geobstipeerd toen de scopie gepland werd, maar haar klachten waren allang verholpen. Ik kreeg de beslissing echter niet teruggedraaid. Al ging ik op mijn kop staan, de scopie zou plaatsvinden. Alleen al de voorbereiding ontaardde in een drama.
Dat gevoel van machteloosheid. Ik moest eraan denken door een verhaal van collega Caren Kunst. Ze vertelde op Twitter over een patiënt die in het ziekenhuis behandeld werd en van het ene op het andere moment een palliatieve status kreeg. Nog geen 24 uur later werd ze, ‘uitbehandeld’, het ziekenhuis uitgegooid. Voor de wijkverpleging was er geen overdracht van deze complexe patiënt. Zelfs de verklaring palliatieve zorg moest nog geregeld worden.
Caren is als wijkverpleegkundige de ontvangende partij. Maar hoe zit het met de verpleegkundigen in het ziekenhuis? Er waren vast collega’s die bij het overhaaste ontslag een ongemakkelijk gevoel hadden. Misschien zeiden ze wel tegen de hoofdbehandelaar: ‘Dit kan zo niet!’ Misschien zochten ze wel steun bij het afdelingshoofd, maar werd er niet geluisterd. Wat als zij een noodrem hadden gehad om aan te trekken?
Voor instabiele patiënten is het inmiddels aardig geregeld. In veel ziekenhuizen mogen verpleegkundigen zelfstandig het spoedinterventieteam raadplegen, ook als de dienstdoende arts daar geen aanleiding toe ziet. Waarom organiseren we niet iets soortgelijks bij een mogelijk onethische gang van zaken?
Een overhaast ontslag, een zinloos onderzoek, een schadelijke behandeling. Nu staat de verpleegkundige vaak machteloos. Wat als ze in zo’n situatie een onafhankelijke deskundige mag raadplegen die de situatie beoordeelt? Een soort rijdende rechter die naar de argumenten van beide partijen luistert en tot een uitspraak komt waar alle partijen iets mee moeten.
Natuurlijk brengt dat spanningen met zich mee. Je moet daarna verder met elkaar. En de patiënt heeft zelf natuurlijk ook wat in te brengen. Maar zo’n noodremprocedure bij mogelijk slechte zorg kan meerwaarde hebben. Het vergroot de verpleegkundige invloed, en dwingt verpleegkundigen tegelijkertijd tot goed argumenteren en relatiemanagement. Het zou echt een steuntje in de rug kunnen zijn op weg naar verpleegkundige volwassenheid als het gaat om patient advocacy. Zelfs alleen als stok achter de deur kan zo’n procedure al van betekenis zijn. Welk ziekenhuis pakt dit op?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account