Blog Conny: 'Ik hoor een boeiend gesprek tussen twee demente cliënten'

Daar zitten ze, Bep en Joke. Beide hebben ze de ziekte van Alzheimer. Ik kon ze vanuit de zusterpost zien. Van een afstand lijkt het gesprek zeer boeiend.  Als ik even later bij hen in de buurt kom, hoor  ik waar het over gaat…

‘Ik ga naar moeder, met de bus’, lacht Joke blij.  ‘Mag ik mee?, vroeg Bep. ‘Dat moet ik dan wel aan moeder vragen’, zegt Joke. ‘O, dan hoop ik dat je moeder ja zegt’, zegt Bep. ‘Waarom dan?, vraagt Joke. ‘Dan kan ik je moeder zien’, fluistert Bep. ‘Waar is jouw moeder?’ vraagt Joke met een nieuwsgierige blik. Er kwam geen antwoord. Ik zie twee dikke tranen over Beps wangen rollen. Ze draait haar hoofd om en kijkt mij recht aan.

‘Zuster, ik moet plassen’, zegt Bep. Ik knik. Arm in arm lopen we naar het toilet. Op het toilet begon Bep ineens hevig te huilen. ‘Wat is er?’ vraag ik met een vaag vermoeden.  ‘Zuster, ik ben mijn moeder kwijt…’, snikt Bep. Ik aai over haar wang en veeg de tranen weg. Even later lopen we over de gang richting de huiskamer. Bij binnenkomst zit Joke nog steeds op het bankje. Meneer Boom naast haar.

‘Ik ga zo naar moeder, met de bus’, zei Joke tegen meneer Boom. ‘O, ja?’ antwoordde meneer Boom een beetje knorrig. ‘Ja, nou ik ga hoor anders mis ik de bus!’ Ze staat op en gaat aan tafel zitten waar ik net een kopje koffie inschenk voor Bep. ‘Wilt u ook een kopje koffie?’ vroeg ik aan Joke.  ‘Graag mevrouw’, antwoordt ze. Ik loop weg om een kopje te halen. ‘Wat heb jij toch een lieve moeder!’ hoor ik haar tegen Bep zeggen. Ik zie een glunderende Bep: blij dat zij weer een moeder had!