Blog Ronald: De Vlag van Sierra Leone

Op een dag werd het donker in Sierra Leone. Het hele land tussen Guinea, Liberia en de Atlantische Oceaan was in duisternis gedompeld. Zon en maan hielden zich schuil achter zwermen van duizenden vogels, die zich hoog aan de hemel hadden teruggetrokken uit angst voor het oorlogsgeweld dat het land teisterde. Savannen, moerassen en boliland waren ontvogeld, er was geen Maraboe, Ibis, Bisschopsooievaar, Arend, Gier, Reuzentoerako of andere vogel meer te bekennen. Maneschijn en zonnestraal hadden geen schijn van kans een beetje licht te werpen over de laagvlakten met bossen, de kust met mangrove, het regenwoud en de hoogvlakten met bergen. Zelfs Mount Bintumani met haar 1.948 meter hoogte ving geen glimp licht op. Het was donker, aardedonker. Het tropisch klimaat liet het afweten, de temperatuur daalde flink en kilte heerste, zo ook tussen de mensen. De eens zo fiere landsvlag hing verslagen neer.

Amadu was een jonge, slanke, lange man met kort krullend zwart haar, voorbestemd om dorpsoudste te worden. Een zware taak met veel verantwoordelijkheden. Hij groeide op in een gezin met een vader en moeder, drie broertjes en twee zusjes. Ze woonden in een eenvoudig dorp, in een lemen huisje en leefden van de dieren die zij hielden en de gewassen die zij verbouwden.

Toen Amadu werd voorbereid op zijn taken als dorpsoudste, brak de burgeroorlog uit. Het was een afschuwelijke tijd. Rebellen, gesteund door buurland Liberia, vochten tegen het regeringsleger. Dit kwam voort uit onvrede met de rijken, maar ook om controle te krijgen over de diamantmijnen in het binnenland. Diamanten leverden immers veel geld op.

Duizenden mensen werden omgebracht. Zij werden doodgeschoten, doodgemarteld of hun armen of benen werden afgehakt. Dorpen werden platgebrand. Het was wreed. Zeer wreed. Amadu zag met eigen ogen wat voor leed werd aangericht. Neven, nichten, vrienden en buren kwamen om het leven. Het leed was ondraaglijk. Amadu was bang geworden. Angst en verdriet verzwaarden zijn jonge gemoed. Hij kon het dagelijks leven nauwelijks meer aan, laat staan de toekomstige taken als dorpsoudste. Hij zag daar als een berg tegenop, een berg vele malen hoger dan Mount Bintumani.

Amadu kon de gruweldaden niet verwerken. Hij kon het geweld niet meer aanzien, draaide met zijn ogen weg, zij waren naar binnen gericht, zodat alleen zijn oogwit te zien was, maar het hielp niet. De gruwelbeelden waren geëtst op zijn netvlies, waren voorgoed in zijn gedachten opgeslagen. Amadu sliep niet meer, omdat hij steeds op zijn hoede was, bang voor de vijand die onverhoeds kon langskomen en voor de vijand die zijn gedachtewereld al had veroverd. Hij was verstijfd van angst. Hij was een gevangene geworden in zijn eigen land, hoofd en lijf.

Om zijn leven zeker te zijn kon Amadu niet anders dan zijn gevangenschap ontvluchten. Hij vluchtte naar de haven van Freetown, kon stiekem aan boord komen van een containerschip en reisde zo naar Europa. Na de lange vaart over de Atlantische Oceaan en Noordzee zette Amadu voet op Hollandse bodem in het veilige Rotterdam.

Tijd, rust en aandacht had hij nodig om te bekomen van het oorlogsgeweld. Tijd heelt immers alle wonden. Rust verlicht de spanning en aandacht vermindert de mentale verwonding.

Het lukte Amadu na verloop van tijd weer om te slapen. Langzaamaan namen dromen de plaats in van zijn ellenlange nachtmerries. Zo droomde hij over zijn geboorteland, zijn ouders, broers en zusjes, allen met een glimlach. Het waren fijne dromen over zijn gelukkige jeugd. Een andere keer droomde hij over vogels die zwierig rondvlogen in zonlicht en zich nu en dan verfrissend baadden in het water van ondergelopen grasland. En weer later over een beklimming naar de top van de majestueuze Mount Bintumani, die prachtig afstak tegen de door maanlicht verlichte nachthemel.

Amadu kon zijn ogen niet geloven toen hij ontwaakte uit deze droom en bij het ontbijt de krantenkop las. Hij moest het bericht wel twee keer lezen: “Het leger van Sierra Leone controleert nu ook de binnenlanden en leert weer op eigen benen staan.” Hij danste van plezier. Hij was uitzinnig van vreugde. Tranen van geluk biggelden over zijn wangen. Hij bleef dansen, de hele dag, met wie hij ook maar tegen kwam. Hij lachte zijn grootste lach! Hij vertelde het geweldige nieuws aan iedereen die het horen wilde, zo ook aan iedereen die niet luisterde.

Bekaf van het dansen en vertellen kroop hij ’s avonds in bed. Hij veegde zijn laatste traan af met de mouw van zijn pyjama en viel in een diepe slaap. Die nacht droomde hij dat hij met een verrekijker in zijn hand op de voorplecht van een schip stond en de haven van Freetown binnenvoer. Toen hij in de verte beweging zag op de kade tuurde hij door zijn verrekijker. Nu zag hij het duidelijk. De driekleur wapperde in de wind. Het groen, symbool voor landbouw, bergen en grondstoffen, het blauw, symbool voor hoop en het wit, dat staat voor eenheid en gerechtigheid.

Het schip deinde enorm op de golven, maar Amadu stond stevig en stabiel.