Patiënten zijn zelf verantwoordelijk, toch?

Hoe sommige patiënten omgaan met hun opname verbaast mij wel eens. Je voelt, ziet en merkt hoe verschillend ieder mens er mee omgaat.

Een zwangere patiënt komt voor inleiding van de bevalling, omdat zij zwangerschapsdiabetes heeft. Van tevoren is zij uitgebreid ingelicht; het is van belang dat zij elk uur haar bloedsuiker in de gaten houdt. Of tenminste, hierbij is het van belang dat wij haar suikers in de gaten houden. Om 8 uur vraag ik haar naar haar eerste glucosewaarde. Haar reactie verbaast me: ‘Moest ik mijn prikspullen bij me hebben dan?’ Gedurende de dag is het met collega’s vechten om de i-stat, het apparaat waarmee ik elk uur haar bloedsuiker moet prikken.

Een zelfde situatie. Patiënt wordt ingeleid in verband met zwangerschapsdiabetes. Patiënt en partner nemen mijn vraag elk uur haar bloedsuiker te prikken serieus. Stipt elk uur krijg ik de waarde door.

Soms vraag ik me af, waar ligt nu precies de verantwoordelijkheid? In mijn gedachten verschuiven die grenzen regelmatig. Ik vind dat de patiënten verantwoordelijk zijn voor hun eigen gezondheid. En ik ondersteun hen daarbij. Maar dat patiënten ook zelf hun hersenen moeten gebruiken, dat is duidelijk. En dat die hersenen bij ieder mensen anders ontwikkeld zijn, is mij ook duidelijk.

Een kennis heeft onlangs een hartoperatie ondergaan. Hij moet naar de tandarts en bedenkt zelf de trombosedienst te bellen, om te vragen hoe het met de dosis bloedverdunners zit. Hij heeft een speciaal kistje met medicijnen samengesteld, met daarin ook de nauwkeurig beschreven doseringen, en een alarm op zijn telefoon herinnert hem aan de innametijden.

Ieder mens gaat anders met zijn zorgbehoefte om. De een geeft zich helemaal aan de verpleging en het verpleegproces over, de ander blijft zijn autonomie bewaken. Hoe ga je als verpleegkundige om met deze verschillen?