De co-assistent

Tegenover me zit een jonge jongen van het type tall, dark en handsome. En jonge, aantrekkelijke dokters maken het niet gemakkelijker (voor een verpleegkundige) om patiënt te zijn. Tenminste niet bij vragen over mijn stoelgang of wanneer deze knappe jongen zegt: ‘doe je kleren maar uit.’

Maar de jonge dokter in opleiding heeft er gevoel voor. In al zijn serieusigheid en concentratie is het alsof hij niet ziet dat ik zo bloot ben. Mijn lijf is duidelijk niet zijn eerste, merk ik. Hadden we net verkering, dan zou ik dat wantrouwen. Maar bij een dokter geeft het vertrouwen, zelfs als hij zichzelf nog tien keer hardop afvraagt: ‘ben ik nog iets vergeten?’

Bij de anamnese vertel ik dat ik verpleegkundige ben en moeder en dat ik koorts had. Op de temperatuur gaat de dokter in, geleid door zijn handgeschreven lijstje. Dat is waarschijnlijk de reden dat hij daarna vraagt: ‘hebt u ook kinderen?’ Deze dokter kan niet lezen, schrijven, luisteren en onthouden tegelijk. En dat is ook moeilijk. Ik heb wat geworsteld met de stroom patiënteninformatie die over mij werd uitgestort op mijn vraag: ‘wat zijn uw klachten?’ Dan hoorde ik over slaappatroon, voedingsinname en gezinssamenstelling; allemaal dingen die pas verderop in de anamnese naar voren hoorden te komen…

Omdat de dokter weet dat ik verpleegkundige ben, vindt hij het bloeddruk meten spannender, lijkt het. ‘Dat doen anders altijd de verpleegkundigen,’ lacht hij, terwijl hij stoeit met het klittenband. Maar ook zonder mijn hulp redt hij het prima. Na twee minuten geconcentreerd meten, blijkt mijn bloeddruk wat verhoogd. Wat wil je, koud en onzeker in je bijna-nakie, met overal handen van een ander?

De dokter denkt om zijn rug en hygiëne. Onderzoekstafel omhoog, handschoenen aan. Prima dokter, denk ik. Ik mag me weer aankleden, zegt hij: ‘Of ben ik nog iets vergeten?’ Hij tuurt op zijn briefje. Terwijl ik anderhalve meter lager met mijn onderbroek op het novilon landt, weet ik het antwoord op zijn vraag…