Werkdruk

Je moet het gevoel herkennen. Van de afdeling of zaal af willen. Koffie ruikend je knorrende maag gehoorzamen. Vermoeidheid bonst tegen je slapen.
Ken je dat? Dat je wegloopt van de zaal. Zelfs je patiënten meedeelt dat dat is voor koffie, voor pauze, voor rust. Dat je bel gaat. Of iemand je naam roept. Dat je ineens een cyanose herkent op het gelaat van één van jouw patiënten. Je zult wel moeten. De bel is hoge nood. Achter jouw naam schuilt een telefoontje. Voor regelen van terminale thuiszorg. En ineens is je eigen hoge nood en blaas niet meer zo belangrijk. Cyanose moet bestreden worden. Anders volgen meer werkzaamheden. Hoge nood wordt nat bed en dat is een stuk meer werk dan een po. Je bent nodig.
Heus zustercollega’s, wij zijn niet onmisbaar. Heus dienen wij onze blaas te gehoorzamen als hij roept (incontinentie als gevolg van te vaak, te lang het plassen ophouden, schijnt men in Denemarken een ‘zusterblaas’ te noemen). Echt, wij hebben voeding nodig, zoals wij dat preken tegen onze patiënten. Zusters lopen nou eenmaal niet op lucht en liefde alleen. Wij hebben brood nodig. En slaap. Pauzes om ons van prioriteiten volgestampt hoofd te herschikken.
Maar wat als het niet kan? Misschien ligt het aan mij. Maar ik kan leed en nood niet negeren. Ook niet als het tijd is om naar huis te gaan. Dus werkte ik mij dit weekend weer eens de barsten.

En zo vind ik nog wat spreekwoorden:
Zaken gaan voor het meisje: alle verpleegzaken gaan inderdaad voor dit meisje.
Wie niet werkt, zal niet eten: maar wie in de verpleging werkt, ook niet.
Loon krijgen naar werken: maar krijg ik dat? Want het valt me iedere dag een beetje zwaarder. Meer doen dan ik kan. Zien dat patiënten niet meer tevreden zijn. Want zij krijgen niet wat ze nodig hebben. De psychosociosomatische eenheid die er op mijn hbo-v werd ingedrild, blijkt een sprookje. Ministers en bezuinigingen steken er een stokje voor. Tijd voor meer dan somatiek heb ik niet. Verbindend, wassend en eten gevend ga ik bijna ten onder.

Hoe ga jij om met werkdruk?