Blog Barbara: ‘Terug in de mand jij, met je kwaliteitsproject’

Volgens Barbara is het hoog tijd dat verpleegkundigen elkaar optillen in plaats van naar beneden halen zodra iemand iets extra’s doet.

Er is al zolang ik werk als verpleegkundige iets aan de hand in verpleegkundeland: het fenomeen dat nog het meeste lijkt op een krabbenmand.

Als je één krab in een mand stopt, dan klimt hij er weer net zo hard uit. Maar als de mand gevuld is met meer krabben, dan lukt het als individueel krabbetje niet meer om eruit te klimmen. De andere krabben zorgen ervoor dat die ene weer naar beneden wordt getrokken.

Dit fenomeen zou zich vooral voordoen onder vrouwen. Aangezien nog altijd 85% van de verpleegkundigen vrouw is, is het niet ondenkbaar dat dit ook in ons eigen werkveld waarneembaar is.

Maar hoe weet je nou of jij ook onderdeel bent van die mand? Het is goed om af en toe eens stil te staan bij hoe dingen in jouw team verlopen. Stranden kwaliteitswerkgroepjes altijd? Komen verbeteracties niet van de grond? Bedenk dan eens wat daar de oorzaak van zou kunnen zijn.

Of als er in een team veel over elkaar wordt geroddeld, dan is dat zeker een aanwijzing voor het bestaan van de krabbenmand. Door roddelen trek je figuurlijk je collega naar beneden.

Het lijkt wel of we bang zijn om ons hoofd boven het maaiveld uit te steken. Iedereen is immers gelijk in verpleegkundeland. Als jij maar niet denkt dat je beter bent dan wij, met je kwaliteitsproject! Hup, terug in de mand.

Wordt het niet eens tijd dat we elkaar optillen in plaats van naar beneden trekken? We zijn niet voor niets een team. Individuen met allemaal onze eigen sterke en minder sterke punten.

Een team met verpleegkundigen of verzorgenden zou je ook kunnen vergelijken met een voetbalelftal. Om een winnend team te zijn kunnen we niet allemaal in de verdediging staan. En een voetbalspits denkt ook niet ‘laat ik maar niet scoren, want wat moet de rest van het team dan van mij denken?’

Laten we op zoek gaan naar elkaars talenten en ervoor zorgen dat iedereen die kan ontwikkelen. Geef elkaar eens een complimentje en durf zelf in het licht te gaan staan.

Door elke maand met mijn gezicht en schrijfsels in Nursing te verschijnen, benut ik míjn talent, maar steek ik ook mijn hoofd boven het maaiveld uit. Ook ik krijg wel eens negatieve reacties, waardoor ik soms de neiging heb om mezelf weer de krabbenmand in te laten trekken.

Van een collega die tijdens de coronaperiode regelmatig in de media te horen en te zien was, hoorde ik dat zij dezelfde ervaring heeft. Wat is dat toch dat collega’s elkaar succes lijken te misgunnen? Of is het geen misgunnen, maar wekt het succes van de een onzekerheid bij de ander op? Wat mij betreft is er in een verpleegkundig team geen ruimte voor jaloezie. Want in een goed team houden we elkaar niet klein, maar helpen we elkaar te groeien!