Blog Hugo: 'Mensen moeten wennen aan onze nieuwe status, vooral wijzelf'

De afgelopen twee jaar werd duidelijk dat niemand om verpleegkundigen heen kan. Hugo vraagt zijn collega’s: ‘Wat wil je concreet veranderen?’ Voel je verantwoordelijk.

Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven. Misschien heb je die zin wel eens vol enthousiasme uitgesproken tegen jezelf of iemand anders. Alsof vandaag, na het tandenpoetsen, een compleet nieuw leven binnen handbereik ligt.

Voor de meesten is het natuurlijk een flauw cliché. Juist omdat het zo ingewikkeld is om dingen anders te doen dan gisteren. Omdat het ingewikkeld is om anders te zijn dan gisteren. Zelfs als omstandigheden je dwingen tot verandering vinden ze niet vanzelf plaats. Denk maar aan je COPD-patiënt die blijft roken ondanks de invaliderende longziekte.

Voor ons, verpleegkundigen, is er de afgelopen 2 jaar veel veranderd. We zijn plots de belangrijkste beroepsgroep van Nederland. Als ik dit schrijf zijn ’s avonds de restaurants dicht en mag er niet gesport worden. Dat komt door ons. Wij zijn er niet, althans, we zijn met te weinig. Wie had dat 2 jaar terug kunnen bedenken?

Mensen moeten wennen aan onze nieuwe status. Journalisten bijvoorbeeld. Jacek Magala, woordvoerder van V&VN, schreef in een kritisch essay hoe moeilijk het is om verpleegkundigen als volwaardige professionals neer te zetten in de media. Artsen mogen aan tafel zitten bij Jinek en Op1. Maar nieuwsredacties zien verpleegkundigen nog altijd het liefst in beeld terwijl ze in uniform een bed opmaken. Geleidelijk komt daar verandering in, juist omdat wij als beroepsgroep laten weten dat het anders moet.

Artsen zien inmiddels ook in dat niet zij, maar vooral verpleegkundigen het fundament onder de zorgsector zijn. In een open brief pleiten 2 Vlaamse intensivisten zelfs voor een salarisverhoging van maar liefst 25% voor hun verpleegkundige collega’s. Bij iedereen dringt de urgentie door dat verpleegkundigen ontzettend belangrijk zijn.

Bij iedereen? Degenen die nog het meest moeten wennen aan de nieuwe status zijn wijzelf. We hebben inmiddels alle mogelijkheden iets te doen aan onze werkomstandigheden en de aantrekkelijkheid van ons vakgebied.

Toch is er nog weinig veranderd. De restaurants zijn ’s avonds gesloten, maar wij vullen nog altijd braaf de vele afvinklijstjes in waar we zo ontzettend van balen. We hopen, als vanouds, dat anderen dit voor ons gaan oplossen. Maar zo werkt het niet. Wij zijn nu een belangrijke beroepsgroep en dat brengt verantwoordelijkheden met zich mee. Wat willen we concreet?

Vandaag is de eerste werkdag van de rest van je leven. Begin gewoon eens met inventariseren. Wat doe je allemaal dat niet noodzakelijk is? Welke taken zijn eigenlijk niet- verpleegkundig? En wat zou jou verder helpen om je werk goed en prettig te kunnen doen?

Stem het af in je team, betrek leidinggevenden, kom met een plan en vul het met z’n allen op een nieuwe manier in. Moeilijk? Natuurlijk. Maar bedenk dat er ook zat COPD-patiënten zijn die wél zijn gestopt met roken.