Gastblog Karlijn: 'Opeens sta ik aan de andere kant van het bed'

Begin februari begin ik met volle moed aan mijn afstudeerfase van de hbo-v. Tot er iets onverwachts gebeurt: mijn vader wordt in zeer kritieke toestand opgenomen op de intensive care. Ineens ben ik geen verpleegkundige (in opleiding) meer, maar iemands naaste. De rollen zijn in een klap omgedraaid.

Wat is er gebeurd? Mijn vader krijgt onverwachts een infectie in zijn hals die zich snel verspreidt, en komt na een operatie op de ic terecht. De eerste dagen is hij nog niet stabiel; ook kan hij ieder moment een sepsis ontwikkelen.

Hij ligt in hetzelfde ziekenhuis als waar ik stage loop en dat maakt de situatie moeilijker. Ik ben pas net begonnen en dit voelt als een slechte start. Alles gaat zo snel voor ons gezin, we leven echt in een rollercoaster van emoties. Tijdens mijn stages heb ik al best veel heftige situaties meegemaakt, maar toch is het heel anders als het om jouw eigen vader gaat. Het komt ineens te dichtbij.

Mondige patiënt
Is een mondige patiënt lastig?, vraagt blogger Sandra zich af. Lees hier haar antwoord. >>>

Toch wordt van mij verwacht dat ik vragen stel aan de artsen en verpleegkundigen, en dat ik controleer of mijn vader voldoende vocht, voeding en medicatie krijgt. Ik doe het ook graag, want het is toch je eigen vader die daar ligt. En door eigen ervaringen weet je dat fouten in een klein hoekje zitten. Deze rol is wel vermoeiend: ik sta dag in en dag uit aan het bed, zijn hand vast te houden.

Ondertussen maak ik me zorgen over wat mijn collega’s over mijn familie (en mij) denken: ’Vinden ze mijn vader een lastige patiënt?’ Want hij drukt mijns inziens wel erg vaak op de bel. Ze moesten eens weten wat voor een lieve, zorgzame man hij gewoonlijk is! 

Zelf vond ik het altijd lastig als een patiënt overbezorgde familieleden had, of als een van de familieleden zelf ook in de zorg zat. Ik had dan altijd het idee dat ze geen vertrouwen in mij hadden als verpleegkundige of dat ik bepaalde dingen verkeerd zou zeggen. Dan had je het met collega’s over ‘die moeilijke familie’.

Patiënt centraal?
Begin dit jaar schreef trainer en verpleegkundige Mark de Jong (RIP) een alarmerend verhaal over zijn eigen ervaringen als patiënt. Het werd meer dan 15.000 keer gelezen. Lees hier het interview >>>

Doordat ik nu zelf heb mogen ervaren hoe het is om iemands naaste te zijn, kijk ik hier toch anders tegenaan. In de toekomst wil ik gebruikmaken van mijn eigen ervaring. Ik zal beter naar de verhalen luisteren van familieleden om zo meer te weten te komen over de patiënt en hier de zorg op te kunnen aanpassen. Tijdens de opname van mijn vader heb ik het als fijn ervaren dat sommige verpleegkundigen naar ons verhaal wilden luisteren. Alleen het luisteren was al genoeg; je hoeft niet altijd het juiste te zeggen.

Mijn vader is inmiddels thuis en boven verwachting hersteld. Wij zijn over het algemeen tevreden over de zorg. De verpleegkundigen op de ic, maar ook van de verpleegafdeling, deden iedere dag hun stinkende best om goede zorg te leveren. Ik heb hier veel bewondering voor , ook al omdat ik als overbezorgde dochter de verpleegkundigen steeds aan hun jasje trok. 

Nu ik het van een andere kant heb mogen meemaken is het voor mij extra bevestigd: wij hebben het mooiste beroep van de wereld en kunnen enorm veel voor anderen betekenen. Ik heb meer waardering voor mijn eigen vak gekregen!