Er is geen beroepsgroep die dichter bij de burger staat dan de verpleegkundigen. Ze weten precies waar de problemen zijn, maar vooral waar de oplossingen liggen. Tijd dat we politiek actief worden, betoogt student verpleegkunde Jorn Albers.
Dit opiniestuk werd eerder geplaatst in De Volkskrant
Wéér stijgt de zorgpremie. Volgens een uitgebreid artikel in de krant is daar één duidelijke aanwijsbare verklaring voor: het gestegen loon van zorgmedewerkers. Ik ga me bijna schamen dat ik in de zorg werk en we ‘actie’ hebben gevoerd voor een hoger loon. In het nieuws wordt voortdurend gesproken over hoe onze sector is vastgelopen en dat het probleem almaar groter zal worden.
‘Als je kijkt naar waar de zorg in Nederland al heel lang staat... Ik heb wel eens de vergelijking gemaakt: we staan gewoon stil op de snelweg en we worden rechts ingehaald.’ Deze pijnlijke conclusie trok Ernst Kuipers, minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Toch wordt de opgave voor ons als zorgmedewerker steeds groter. Maar de oorzaak van alle problemen ligt niet alleen in onze eigen sector, maar daarbuiten.
Nu na twaalf jaar de neoliberale storm Mark langzaam gaat liggen, zien we de gevolgen. De bestaanszekerheid van de Nederlandse burger is onder druk komen te staan. Vandaar dat dit thema bij verschillende partijen waaronder – hoe ironisch – de VVD, wordt gebruikt als speerpunt in de campagne. Het college voor de Rechten van de Mens concludeerde in augustus dat ‘Nederland te weinig vooruitgang maakt op het waarborgen van economische en sociale mensenrechten’. Het college vroeg extra aandacht voor onderwerpen als armoede, gezondheid en arbeid.
Als verpleegkundige zie ik dagelijks in mijn werk wat er speelt in het land. Wij verpleegkundigen weten dat bestaanszekerheid meer is dan een holle kreet op een verkiezingsposter om stemmen mee te winnen. Er is geen beroepsgroep die dichter bij de burger staat dan de verpleegkundigen. Voor ons gaan deuren open die voor anderen gesloten blijven. Bij ons worden zorgen gedeeld die nergens anders uitgesproken worden.
Wij zien hoe overheidsbeleid doorwerkt in het leven van mensen. Hoe ziekmakend ontstane omstandigheden kunnen zijn. Dagelijks zien wij problemen die voortkomen uit keuzes. Het niet oplossen van de toeslagenaffaire? Een keuze. De basiszorg onbereikbaarder maken? Een keuze. Zo’n 1 miljoen mensen die leven in armoede? Een keuze. De problemen in de verpleeghuizen, psychiatrie, jeugdzorg, de woningmarkt, structureel en institutioneel racisme? Een jungle aan onbegrijpelijke toeslagen? Allemaal gevolgen van beleidskeuzes uit politiek Den Haag.
Geen wonder dat de zorgkosten blijven stijgen. Er kan inderdaad veel beter in onze sector en daar werken we hard aan. Geloof me. Maar de laatste jaren komen mensen in de problemen door de overheid. Veel van de gevolgen van deze problemen proberen we op te lossen met hulpverlening binnen zorg en welzijn. Maar hoe eerlijk is dat? Wat valt te verwachten van de zorgsector als een overheid zijn inwoners onvoldoende beschermt en steunt?
Veel van wat we nu doen is symptoombestrijding. Huisartsen zien mensen voor chronische stress. Zo’n 80.000 mensen wachten op een behandeling in de ggz. Ouderen die niet meer thuis kunnen wonen, worden toch geacht dat te doen. Medewerkers in zorg en welzijn lopen op hun tandvlees, maar het onderliggende antwoord op de zorgvraag is niet zorggerelateerd, maar het gevolg van politieke keuzes.
In de zorg hebben we allemaal de mond vol als het gaat over preventie, over problemen aanpakken bij de bron. We kunnen nog lang doorgaan om pleisters te plakken op wonden die door beleidskeuzes worden gemaakt, maar daar lossen we niets mee op. Het wordt tijd dat de Tweede Kamer – en onze regering – socialer wordt.
Wij verpleegkundigen en zorgmedewerkers in de breedste zin weten precies wat er speelt in het land. Waar de problemen, maar vóóral waar de oplossingen liggen. Wij moeten meer politiek geïnteresseerd worden. Dit begint met het doorspitten van partijprogramma’s en een verstandige keuze maken met de verkiezingen. Maar nog liever: wordt politiek actief.
Jorn Albers is student verpleegkunde en werkzaam in de psychiatrie.
Een prima opiniestuk, dat de vinger op de zere plek legt!
Ik ben Verzorgende IG èn politiek actief voor Splinter èn kandidaat volksvertegenwoordiger bij de aankomende verkiezingen. Nr. 18 op lijst 20.
Splinter heeft een prachtig verkiezingsprogramma en zegt over de zorg:
Het is belangrijk dat mensen gezond blijven en dat het overheidsbeleid de gezondheid van mensen bevordert. Preventie begint bij armoedebestrijding en zorgen voor een ander. We moeten de gezondheidskloof overbruggen! Alle kinderen moeten de kans krijgen om gezond op te groeien. Bestaanszekerheid begint in de wieg. Gezonde voeding is de basis, btw op groente en fruit wordt afgeschaft. Sport is gratis voor kinderen en minima.
Splinter wil dat iedereen toegang heeft tot kwalitatief hoogstaande, toegankelijke en betaalbare zorg. Het huidige zorgstelsel faalt. Veel mensen die geen verstand hebben van zorg verdienen aan de zorg: van consultants tot managers. De macht van de zorgverzekeraars is te groot. Ook voor zorgmedewerkers is het niet meer werkbaar: zij zouden de zeggenschap terug moeten krijgen. We draaien de commerciële marktwerking terug. Het eigen risico moet worden afgeschaft. Zorg op maat: de mens en de individuele zorgbehoefte staan centraal.
De expertise van zorgprofessionals, waaronder verpleegkundigen, verzorgenden en aanverwante beroepen, wordt erkend. Zij krijgen de waardering, erkenning en zeggenschap die zij hard nodig hebben om optimaal zorg te verlenen en werkzaam te blijven in de zorg. Bij rampen staan zij altijd in de frontlinie om levens te redden. Er moet eindelijk prioriteit worden gegeven aan deze beroepsgroep waar iedereen van afhankelijk is bij de vraag naar zorg. We willen één CAO voor verpleegkundigen en verzorgden. Een veilige werkomgeving. Investeren in opleiding en ontwikkeling.
Kijk voor nog meer (zorg)standpunten op: http://www.splinterpolitiek.nl/zorg
MarieClaire Gerritsen