Het was een bewogen jaar. Voor de zorg, maar ook voor mijzelf als professional. Het leek alsof niemand zijn vingers wil branden aan de zorg. Maar langzaam lijkt er iets te veranderen.
Dit jaar mocht ik als verpleegkundige uit de wijk mijn mening gaan delen onder collega’s, in de vorm van deze column. Erg waardevol, want echt goede zorg lever je met elkaar. In Nursing zijn we samen vertegenwoordigd.
Verpleegkundigen, mijzelf incluis, werden het afgelopen jaar vaker gevraagd hun mening te verkondigen in de landelijke media. We kregen zelfs een plek aan de talkshowtafel in plaats van in een item gefilmd aan het bed. In eigen kleding, als mens met professionele expertise. Niet in uniform, pratend namens werkgever of als kudde.
Het verspreiden van mijn boodschap bleek te werken: in maart nam de Tweede Kamer een motie van CDA en SP aan, waarin deze partijen minister Kuipers (VWS) vroegen te verkennen of de apotheker weer de incontinentie-, stoma- en verbandmaterialen kan verstrekken aan patiënten. Fantastisch, dit brengt het vertrouwen terug naar de zorgprofessional en maakt hopelijk een einde aan de belachelijke bureaucratie. Er ontstaat een mogelijkheid om de weinige verpleegkundigen die er zijn weer in te zetten waar ze het hardst nodig zijn; in de directe zorg.
Meer verpleegkundigen spraken zich uit over zaken die anders moeten of beter kunnen. Zo kwam Teun Toebes met zijn prachtige documentaire Human Forever, over de mens achter de dementie. Een mooie samenvatting van wat in ieder geval mijn zoektocht is binnen alle bureaucratie; waar is de mens? De mens die zorg verleent en de mens die zorg ontvangt?
En toen stond er ook nog een politieke partij op met 5 zorgprofessionals op de ledenlijst en een bescheiden bijdrage van mijzelf in het partijprogramma: Splinter. Met als belangrijkste boodschap dat er geen taboe meer mag liggen op het zorgstelsel, met meer aandacht voor de zorgprofessional en de zorgvrager. Echter Splinter wordt ook nog te weinig gehoord. Bijzonder, voor de enige partij met een duidelijke visie en plan voor de zorg.
Samenvattend: er werd dit jaar actief gesproken tussen zorgprofessionals, beleidsmakers en verzekeraars. Het bestellen van materialen lijkt te kunnen worden aangepast. Toch vind ik dat enkel het aangeven van een probleem voldoende zou moeten zijn om er een serieuze blik op te werpen. Niet pas wanneer de media er bovenop duiken of een post op LinkedIn viral gaat. Een mening van een zorgprofessional moet serieus genomen worden, juist omdat die signalerende functie een belangrijk onderdeel van ons vak is.
Toch heb ik hoop voor de toekomst. Het lijkt erop dat we steeds mondiger worden en ons niet langer zomaar neerleggen bij alle regels. En dit jaar liet ook zien: als we werkelijk willen, hebben we een hele hoop te zeggen over de toekomst van de zorg.
Een fijne jaarwisseling en tot in 2024!
Jennifer Bergkamp is verpleegkundige in de wijk. Ze maakt zich druk over de bureaucratie in de zorg. Daar schrijft ze voor Nursing over, maar ook over het mooie werk in de wijk. Volg haar op LinkedIn
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account