Jennifer miste in de Troonrede aandacht voor de zorg, en dan vooral voor de mens in de zorg. Ze schreef een reactie.
Je kunt de Troonrede van 19 september 2023 hier teruglezen
‘Ik sta hier niet alleen, ik sta hier namens de verpleegkundigen en verzorgenden van Nederland en specifiek de zorgprofessionals uit de wijk. Wij maken ons grote zorgen over de toekomst en niet door de hoeveelheid werk of uitdaging die daarin ligt.
Wij maken ons vooral zorgen over onze functie, die van de signalerende professional: iets dat we kunnen, waar we in getraind zijn en dat we doen; tot we soms huilend van frustratie in een hoekje zitten.
Ik kom pas in beeld bij mijn cliënten als ze zich in een kwetsbare situatie bevinden. Fysiek, emotioneel of mentaal. Op zo’n moment moeten ze iemand als ik toelaten. Ze moeten vertrouwen dat ik weet wat ik doe, dat het klopt wat ik zeg en dat ik er ben als dat nodig is. En dat moet ik ook waarmaken, anders ben ik het vertrouwen kwijt.’
Vervolgens komt die cliënt samen met zijn of haar mantelzorgers in een circus van zorgbureaucratie terecht. Hij ziet dat alles wat ik doe gecontroleerd wordt. Of alles medisch klopt, of ik mijn werk goed doe of geen onnodige risico’s neem. Hij ziet mij continu bewijzen zoeken dat ik geen fraude pleeg.
Waarom zou een kwetsbare cliënt mij vertrouwen als de overheid, verzekeraars en – als je pech hebt – werkgever mij continu aan het controleren zijn? Die persoon vertrouw je toch niet met je gezondheid? Met je leven?
Om mijn vak te kunnen doen en die verantwoordelijkheid te kunnen dragen moet ik bovendien vertrouwen op mijzelf. Ik moet van mijzelf zeker weten wat ik doe en wat ik laat. Waarom ik doe wat ik doe en dat ik daar goed in ben. Elke motie van wantrouwen is een aanslag op mijn zelfvertrouwen. Iets dat ik hard nodig heb als er kwaliteit van leven in mijn handen ligt of letterlijk een leven.
Als ik er echt wil zijn voor mijn cliënten heb ik het hele verhaal nodig. Daarom vraag ik u om vertrouwen. Vertrouw mij dat ik de tijd aan mijn cliënten zinnig besteed en zo eigenlijk tijd bespaar door onzekerheid weg te nemen. Want als de overheid al niet op mijn kunnen vertrouwt, hoe doe ik dat dan zelf?
Bij sommige collega’s is het vuur daardoor gedoofd, de volgende stap is dat ze het uniform aan de wilgen hangen. Mijn cliënten hebben ook het vuur niet meer, die hebben het onze heel hard nodig. Misschien nog wel harder dan ons uniform. Vertrouw ons!
En zo is het!
mooi verwoord! Precies zoals ik het ook voel en ervaar.
De zorg is helaas al heel lang stuk, de fundering is ook al heel lang stuk. Onder die constante spanning werken is niet goed voor de client en niet goed voor de hulpverlener.
Elk jaar wordt er weer een verhaal gebracht en elk jaar wordt er weer een stuk van het budget opgesnoept, een wake up call dat al deze berichtgevingen van ons uit niet helpen, want helaas heeft het kabinet daar geen boodschap aan. Bewust kijken en voelen waar jij naartoe wil is wel van waarde. Want uiteindelijk willen we goed voor onszelf zorgen en dan kunnen we pas goed voor de mensen om ons heen zorgen.
Respect voor deze verwoording!
Heel goed geschreven. De waardering ontbreekt. Hoelang moeten we dat blijven roepen??