Er zijn minder covid-19 besmette patiënten in ons land. Dat is goed nieuws maar Nederland moet scherp blijven, vindt Arie Barendrecht (29). ‘We doen op dit moment iets onmogelijks. De enorme veerkracht ontroert me, maar de rek is bijna uit het elastiek. Dit is serieus.’
De afgelopen weken werkte het zorgpersoneel op adrenaline. We schaalden maximaal op. Afgelopen weekend bereikten we het onmogelijke. We hebben onze capaciteit van intensive care-bedden verdubbeld. Vele verpleegafdelingen hebben nu alleen het ‘corona-specialisme’.
De afgelopen week vertelden het RIVM en de NVIC aan de Tweede Kamer dat de afvlakking is ingezet. Maar het is te vroeg om te juichen. Ik ben bang voor de verslapping. Gedrag van mensen die denken dat het inmiddels wel meevalt. Ik hoop dat we het met elkaar kunnen volhouden. We hebben elkaar nog maanden nodig.
Want wat worden wij zwaar belast. Elke dag, 7 dagen per week, 24 uur per dag stappen collega’s de afdelingen op om te zorgen voor corona-patiënten. Ze (video)bellen met familie voordat iemand geïntubeerd wordt. Ze lopen drie uur rond in warme isolatiekleding. Dat maakt de fysieke en mentale belasting ongekend.
Om als zorgpersoneel om te gaan met deze belasting wordt er nu veel ondersteuning gegeven. Er zijn speciale teams die collega’s tijdens en na het werk spreken. Dat is prettig maar ook nodig. Ook worden er speciale programma’s opgezet voor mensen die nog meer ondersteuning nodig hebben.
En dat is ook nodig, want eigenlijk zouden we betere zorg willen geven. Niet vier, maar maximaal twee ic-patiënten willen verplegen. Nog meer connectie met de familie maken. De onmacht als dat niet lukt. Soms maakt het me boos en verdrietig.
Nu de adrenaline is uitgewerkt gaan we verder op uithoudingsvermogen, want dat is wat ons rest. Deze zorg moeten we geen weken doen maar maanden.
Lieve collega. Trek aan de rem als het moet. Juich voor de patiënt die naar huis gaat. Huil om het verlies, of uit frustratie – omdat je het anders wilde maar het niet anders kon. We zijn niet van steen. Het raakt ons diep in onze ziel.
Daarom vraag ik aan alle Nederlanders: verslap niet. De afvlakking is geen daling. Elke dag komen er nog meer patiënten bij! We kunnen niet meer doen dan nu. En dat is een serieuze boodschap.
Mijn wens aan mijn collega’s: laat jouw fysieke en mentale elastiek niet knappen. We doen op dit moment iets onmogelijks. De enorme veerkracht ontroert me. En als het elastiek toch knapt dan zijn we er voor je. We doen dit samen!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account