Sandra is een beetje verdrietig. Zelfs in de indrukwekkende, laatste levensfase van haar patiënten gaat het gewoon ook over geld. Met alle bureaucratie die daarbij komt kijken.
Ik verpleeg een meneer, die niet-terminaal naar huis mag. Maar hij kan nauwelijks lopen. Het toilet is te ver weg. Een rollator past niet door zijn piepkleine huisje. Hij heeft drempels, nergens steunen en een slaapkamer boven. Hij is met zijn bedlegerigheid, vrijwel een verpleeghuispatiënt. Maar in een verpleeghuis mag hij niet, want er is geen sprake van revalidatie; daar is hij te slecht voor. Dus geen verpleeghuisindicatie. Tegenwoordig moet iemand, die te slecht is voor een verpleeghuis, dus thuis blijven? Logisch?
Nee, verpleeghuizen en meer van die begrippen van vroeger bestaan niet meer. De patiënt moet met zorg naar huis. Mocht nou die zorg niet volstaan, waardoor het thuis steeds misgaat en je steeds in het ziekenhuis terecht komt, dan is er wel een soort hostel, zegt mijn collega van het transferpunt. Ze weet niet precies hoe het werkt, maar daar kan je terecht als je in het ziekenhuis terecht komt, maar geen medische zorg nodig hebt. Een verpleeghuis dus. Maar dat mag ik niet zeggen.
Nee, verpleeghuizen die gaan dicht. In mijn regio sloten vier zorgcentra hun deuren. Dicht. Nee, de bewoners komen heus niet op straat. Het zal wel een natuurlijk verloop zijn. Of gaan ze die oudjes allemaal nog even verpotten? Dat zou het natuurlijk verloop dan wel weer in de hand werken…
Mijn patiënt (met twee naasten en nul inkomen) moet dan minimaal een alarmeringssysteem hebben. Laatst lag hij namelijk acht uren in de badkamer voor iemand hem vond. Mijn collega van het transferpunt werpt één blik op zijn zorgverzekeraar: ‘Dat wordt niks’. De verzekeraar doet namelijk zo moeilijk over persoonsalarmering, dat zij – expert met engelengeduld – de hoop heeft opgegeven en het niet eens meer probeert. Zij raadt nu familie aan om zelf een telefoon aan te schaffen via de thuiszorgwinkels mét alarmsysteem. Dan kun je zelf programmeren wie bij nood wordt gebeld. Dat moet je dan wel even zelf instellen. O en betalen. Ze kosten zo’n 120 tot 200 euro. Mijn patiënt gaat dus zonder alarmsysteem naar huis.
Bovendien is zijn kans op huishoudelijke hulp klein; hij heeft nog die twee naasten. Wel wil er tweemaal daags een thuiszorger komen. Als deze man maar concreet hulp nodig heeft met sokken of wassen of prikken. Mijn patiënt kan best zelf de pillen slikken, maar vergeet af en toe iets in te nemen. Raakte daardoor al twee keer misselijk, ondervoed en uitgedroogd. En in het ziekenhuis. Als ik vraag om medicijntoezicht, kan ik het niet krijgen. Als ik lieg dat de patiënt het niet zelf kan innemen, dan wel.
De medicijnbewaakthuiszorg wordt toegezegd. Maar alleen als de pillen in een zakje op tijd en datum worden uitgezet door de apotheek; een baxterrol. Ik bel de thuisapotheek. ‘Dat kan’, zegt de apotheek, maar alleen als de huisarts een formulier naar hen faxt. Ik bel de huisarts. Daar vertelt zijn antwoordapparaat dat hij vandaag alleen nog voor spoed bereikbaar is. Na nog drie telefoontjes mag het ook anders. Ik fax snel de recepten naar de thuisapotheek. De apotheek belt terug: de baxterrol kan! Over twee weken. Wat? Deze meneer gaat morgen naar huis! Oké, oké, zegt de apotheekmevrouw, nadat ik een paar minuten in de wacht stond, vrijdag kan het (het is dan dinsdag). Mooi, zeg ik, maar kunnen jullie dan tot die dag de pillen in een ‘ouderwetse’ dosette uitzetten? Dat doen ze niet meer. De thuiszorg moet maar pillen geven. ‘Maar dat weigert de thuiszorg zónder baxterrol!’ gil ik geïrriteerd. Ik hoef mijn frustraties niet bij haar neer te leggen, moppert de apotheekmevrouw: ‘Wij zijn al heel schappelijk geweest, nu u niet twee weken hoeft te wachten. Vrijdag is alles rond. Graag of niet.’ Volgens mijn transferpuntcollega heeft de apotheek zorgplicht en moeten zij dit voor elkaar maken. De apotheekmevrouw gromt. Moet nou deze alarmeringloze meneer tot vrijdag in het ziekenhuis blijven omdat hij vergeetachtig is, de thuiszorg zich aan de regeltjes moet houden en de apotheek tegenwerkt?
Blog Sandra: ‘Geachte patiënt…’
In een eerdere blog schreef Sandra een brief aan haar patiënten. ‘Er is namelijk een aantal dingen veranderd in Nederland, de zorg en dus ook op onze afdeling. Lees de brief>>>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account