Na jarenlange voorbereidingen ligt het wetsvoorstel voor de herziene Wet BIG bijna in de Tweede Kamer. Vooral de overgangsregeling voor ‘oude’ mbo’ers blijkt onder verpleegkundigen een pijnpunt.
Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
Dit artikel is verschenen in Nursing-magazine februari 2018.
Voordat deze Wet BIG-II naar de Tweede Kamer gaat, is er tot en met 18 februari nog een laatste publiekelijke inspraakronde in de vorm van een internetconsultatie1. In de eerste weken hebben tientallen verpleegkundigen daar gebruik van gemaakt. Dat is best veel – op de meeste wetsvoorstellen volgt een handvol reacties, en soms zelfs helemaal niets – maar de Wet BIG beroert de beroepsgroep duidelijk.
Overgangsregeling
De herziene Wet BIG regelt dan ook een aantal belangrijke zaken voor het verpleegkundig beroep. Om te beginnen is dat het officiële onderscheid tussen
Vraag ik mij meteen af welke ‘status’ MBO en Inservice opgeleide verpleegkundigen krijgen die voor 2005 hun specialisatie opleiding hebben gedaan (welke als nivo 6 erkend kunnen gaan worden) en dus niet CZO erkend zijn, aangezien het CZO pas vanaf 2005 de opleidingen erkend? Voldoen zij aan de eisen van de overgangs regeling?? Wel bakken ervaring en een specialisatie opleiding voltooid en toch mogelijk geen erkenning krijgen?
Ik zie persoonlijk niet in waarom een CCU verpleegkundige de titel Hbo-verpleegkundige zou mogen krijgen
In deze opleiding niets van EBP en andere competenties/rollen waarin een Hbo-v geschoold wordt. Deze opleiding is teveel individualistisch, gericht op cardiaal gebied.
Ik doe zelf momenteel de verkorte Hbo-v opleiding dus ik weet waar ik over praat
Wat ik graag zou willen weten is wat de bedoeling is? Hoe wordt de patiënt en de zorg beter van deze ontwikkeling? Hoe is de verhouding tussen het papieren onderscheidMBO/HBO diploma en ervaring competenties van verpleegkundigen? Welk doel wordt met de herziene wet BIG gediend wanneer de instelling een intensief productiebedrijf geworden is waar doorstroomtijden, protocollen, richtlijnen en regels de boventoon voeren en waar er geen verbinding is met de de vakman/vrouw?