Longarts Sander de Hosson is bij verpleegkundigen geliefd om zijn columns over palliatieve zorg. Zijn verhalen zijn nu gebundeld in een boek, met opnieuw een belangrijke rol voor verpleegkundigen.
Het schrijven begon voor longarts Sander de Hosson bij toeval toen hij een betoog hield over palliatieve zorg voor artsenblad Medisch Contact. Of hij nog een keer iets wilde schrijven. Hij begon met z’n columns, waarvan er enkele ook verschenen op Nursing.nl. Het verhaal van de verpleegkundige die na haar dienst bleef zitten aan het bed van een terminale patiënt, die anders alleen zou sterven, is een van de best gelezen verhalen op Nursing.nl. Nu ligt er dus het boek Slotcouplet,een bundeling van oude en deels nieuwe verhalen. ‘Best spannend’, vertelt Sander de Hosson over de telefoon. ‘Het zijn persoonlijke verhalen, waarin ik ook soms mijn eigen twijfels laat zien en me kwetsbaar opstel.’
Welke patiënt uit het boek staat je nog het scherpst voor ogen?
‘Om te beginnen zijn niet alle details in het boek helemaal waarheidsgetrouw, omdat de verhalen niet herleidbaar mogen zijn naar echte personen. Maar de jongeman die halsoverkop trouwde in het ziekenhuis zal mij altijd bijblijven.’ De Hosson ritselde in nog geen vijftig minuten een trouwerij voor een jongeman in het aanzicht van de dood. De halve facilitaire staf rukte uit om een stilteruimte om te toveren tot een trouwkapel. ‘Ongelooflijk. Dit is waar zorg om gaat’, schrijft de arts. Samen met de coassistent huilde hij op de gang. ‘Dat mag als professional vast niet, maar het interesseerde ons geen fluit.’
Je schrijft vaak, en met respect, over verpleegkundigen, wat is dat?
‘Bij de verpleegkundigen die ik bewonder zie ik vaak – naast dat ze hun vak verstaan natuurlijk – iets heel wezenlijks in de zorg: compassie. Zoals die verpleegkundige uit de blog die na haar dienst bij de stervende man bleef, al is dat een extreem voorbeeld hoor. Er zijn heel veel manieren om compassie te tonen. Als artsen worden we opgeleid om te genezen. Vervolgens bestaat het grootste gedeelte van ons werk uit accepteren dat er niets te genezen valt. We grijpen ons soms zo vast aan de behandeling dat we eraan voorbijgaan dat het met de overlevingskansen van bijvoorbeeld longkankerpatiënten helemaal nog niet zo goed is gesteld. Daarover hoor je te weinig op de artsenopleiding. Verpleegkundigen net zo min. Toch zijn verpleegkundigen in het denken hierover al veel verder dan artsen. Mijn motto: we zijn er niet alleen om ziekte te bestrijden, maar om zieken te helpen. Dat geeft een veel breder palet aan behandelmogelijkheden.’
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account