Gastblog Sanne: ‘Onze zondagsdienst voor een betere cao’

In de afgelopen weken draaiden veel ziekenhuizen zondagsdiensten, als actie voor een betere cao. Zo ook in het Spaarne Gasthuis in Haarlem. Verpleegkundige Sanne zat in het actiecomité en vertelt hoe ze de dag heeft beleefd.

Op donderdag 3 oktober werd door 15 afdelingen van het Spaarne Gasthuis Haarlem Zuid een zondagsdienst gedraaid. Dat wilde zeggen: we werkten op een doordeweekse dag zoals we dat op zondag doen. Dus zonder geplande operaties, gesloten poli’s, de radiologie deed alleen spoed en op een aantal verpleegafdelingen was er geen uitgebreide artsenvisite.

De collega’s die normaal op donderdag werkten waren gewoon allemaal aanwezig, volgens rooster, maar deden niet hun gebruikelijke werkzaamheden. Voor collega’s die actievoerden was er een alternatief programma met workshops over diverse onderwerpen en een medische puzzeltocht. Voor collega’s die wel werkten was het lastiger om mee te doen, want de patiëntenzorg ging natuurlijk gewoon door. Voor spoed stonden er teams stand-by, zoals ook op de zondag.

De dag werd geopend in de centrale hal met een toespraak van Elise Merlijn, hoofdonderhandelaar van de FNV, één van de doktersassistenten en een collega van het actiecomité. Er waren heel veel joelende, actiebereide collega’s aanwezig. Allemaal collega’s die op deze manier laten zien dat ze een betere beloning en arbeidsvoorwaarden willen.

Na de opening liepen we een demonstratieronde rondom het ziekenhuis. In uniform, met vlaggen, spandoeken en een hoop lawaai. Zo opvallend mogelijk, zodat we zichtbaar actievoerden voor de buitenwereld. En met effect: auto’s begonnen te toeteren en een aantal fietsers moedigde ons aan. De gehele tijd was de lokale pers er om ons vast te leggen op film, foto en er werden interviews gegeven live op de radio.

Ik durf te zeggen dat het een geslaagde dag was, ondanks alle voorbereidingen. Het kost een hoop eigen tijd en energie om zo’n dag te organiseren. Om veel mensen mee te krijgen, is communicatie essentieel, maar tegelijkertijd ook het moeilijkste wat er is. Ondanks berichten op intranet, het vele flyeren, items posten op Facebook én soms ook collega’s face-to-face benaderen, deden afdelingen niet mee of waren ze niet op de hoogte van de actiedag, of het doel ervan. Dit was soms best frustrerend voor ons als actiecomité. Daarnaast wordt actievoeren niet altijd toegejuicht door leidinggevenden. Sommigen zeiden letterlijk dat er niet meegedaan mocht worden aan de acties, punt. Acties werden tegengewerkt en pamfletten verwijderd.

Tijdens de voorbereidingen hadden we bijna dagelijks contact met de vakbonden. Die hielpen ons de dag goed voor te bereiden en de communicatie met de Raad van Bestuur in goede banen te leiden. Dan kom je er pas achter wat voor een politiek spel er ook achter zit. ‘Noemen we het actievoeren of staken?’ Er zit een groot verschil tussen, want wie gaat medewerkers betalen die dag? Bij een actie moet je werkgever je loon doorbetalen, bij een staking kan de werkgever je loon inhouden. Ben je lid van een vakbond dan wordt de stakingskas van de vakbonden aangesproken en ontvang je van je bond een stakingsvergoeding voor de dag dat je hebt gestaakt. Daar zat op gegeven moment ook de grootste spanning. Gaat de RvB loon inhouden die dag of niet?

Ook wilden we graag dat de collega’s van de OK meededen. Dan is de financiële impact groter. Want daar gaat het om. Proberen door de financiële druk je werkgever meer druk te laten uitoefenen bij de NVZ, om weer om de tafel te gaan. Gelukkig waren met name de operatieassistenten erg actiebereid, het is dus gelukt de ok’s te sluiten.

Wat wel erg frustrerend was: dat de landelijke pers ons totaal negeert in onze strijd. De boeren en de leraren krijgen direct een podium, maar wij niet. Wij zijn toch net zo belangrijk? Als actiecomité lid blijf ik bereid en knokken voor die betere cao, want die hebben we verdiend! We hebben zoveel meer mensen nodig om ons werk goed te blijven doen. Ik ben heel benieuwd hoe het verder zal gaan, en of onze acties zin hebben gehad.