Barbara werkt op een medium care, een afdeling waar artsen en verpleegkundigen snel en graag handelen. Maar is dat altijd wat een kwetsbare oudere patiënt nodig heeft?
De zorg wordt duurder en de ziekenhuisbedden schaarser. Als ik mijn afdeling rondkijk, zie ik geboortejaren als 1934, 1945, 1940… Mij maakt het niet uit hoe oud patiënten zijn; ieder mens verdient goede zorg. Maar ik vraag me vaak af of we wel de juiste zorg geven aan kwetsbare oudere mensen.
Ik ben gespecialiseerd verpleegkundige in de acute zorg, dus opgeleid om de mouwen op te stropen en in actie te komen. We doen er alles aan om onze patiënten er zo goed mogelijk doorheen te slepen. Maar soms zijn we zo hard bezig om de ene na de andere complicatie te behandelen dat we vergeten stil te staan bij wat er gebeurt.
Onze artsen zijn kundig, positief en vastberaden. Op geleide van hun beleid volgen we de ingeslagen weg tot die doodloopt. En als dat zover is, kunnen we altijd nog een gat in de muur maken. Denken in mogelijkheden! Doorgaan tot het gaatje!
Ondertussen krijgen wij verpleegkundigen te maken met de familie van de patiënt, of de patiënt zelf, die de moed hebben opgegeven en vaak, terecht, zien dat alle inspanningen leiden naar een verpleeghuis. ‘Hij wilde daar écht niet naartoe’, of ‘Hij wilde nooit een kasplantje worden’ zijn de meest gehoorde uitspraken op mijn medium care.
Ook ons eigen gevoel als verpleegkundige speelt mee. Week in week uit zorgen voor een patiënt die nauwelijks enig teken van bewustzijn geeft en longontsteking op longontsteking behandelen, vinden wij zwaar. Er komt vanzelf een moment waarop we tegen elkaar zeggen: ‘Waar zijn we mee bezig?’.
Andersom gebeurt natuurlijk ook: de arts wil de behandeling stoppen, of geen complicaties meer behandelen, maar de familie wil dat wij alles uit de kast halen. Ook al is de kast leeg. Met al onze kennis, vernuftige apparatuur en doorontwikkelde behandelingen lijkt de dood geen optie meer. ‘Omdat het kan’ zou er op een bordje in het ziekenhuis kunnen staan.
Begrijp me goed. Ik ben blij dat wij als verpleegkundigen de beslissing rond een levenseinde niet hoeven te nemen. Maar we hebben wel een cruciale rol in het scherp houden van de artsen. Door kritische vragen te stellen. En door de communicatie tussen alle partijen open en duidelijk te houden. Soms meer richting arts, soms meer richting familie: de verpleegkundige als advocaat van de patiënt. Eén van de mooiste en ook meest complexe rollen die ik als verpleegkundige vervul. Ik zou niet anders willen.
Barbara van Ede is medium-careverpleegkundige in een umc. Ze schrijft over haar werk bij de patiënt en wat haar zoal opvalt in de zorg. Volg haar ook op Instagram: @Zal_me_een_ zorg_zijn
Ik herken het probleem hierboven beschreven. Ik werkzaam in de GRZ krijg hier ook regelmatig meet te doen. Vaak weet familie niet wat de patent gewild zou hebben en heeft de patiënt niets op papier staan. Dit heeft mij aan het denken gezet. Ik heb dan ook een schriftelijke verklaring bij mijn huisarts neergelegd waarin ik heel nauwkeurig beschrijf wat ik wel en niet wil. Dit houdt in dat ik ook een behandel verbod in verschillende situatie heb geformuleerd om zelf als cliënt niet in bovenstaande situatie te raken.
Uiteraard heeft elke patiënt recht op onze volledige inzet om voor hun leven te vechten. Echter ze hebben ook recht op een menswaardig bestaan met nadruk op kwaliteit van leven en zonder verlengen van het lijden.
Nu gaat het in de laatste 50 jaar al een heel stuk beter. Zelfs een heupOK wordt gewogen afhankelijk onderliggend lijden.
Helaas was het 2-3 jaar geleden op dat front erg stil, ouderen mochten níet ziek worden en stierven in eenzaamheid ..