Barbara denkt terug aan de belofte die ze 35 jaar geleden aflegde. ‘Iets met geheimhouding en geen schade aanrichten’ herinnert ze zich. Ze pakt de Beroepscode van Verpleegkundigen erbij. ‘Dat kan ik iedere verpleegkundige aanraden.’
Laatst was ik bij een mooi moment in de carrière van mijn man. Hij wisselde van baan in een academisch ziekenhuis naar een functie bij Defensie. En aangezien Koning Willem Alexander nu zijn baas is en werken bij Defensie een serieuze aangelegenheid, moest hij een eed afleggen. Toen ik hem voor de commandant zag staan met 2 vingers omhoog kreeg ik een flashback naar 1992.
Ik zag mezelf staan voor een volle zaal. Net geslaagd voor de inservice-opleiding tot A-verpleegkundige. Ik was 21 en de wereld lag aan mijn voeten. Met mijn jaargenoten stond ik keurig in het gelid terwijl ‘De belofte tot geheimhouding’ werd voorgelezen. De hele belofte zou waarschijnlijk te lang hebben geduurd.
In mijn herinnering zeiden de gelovigen eerst met z’n allen: ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’ en daarna de ongelovigen: ‘Dat verklaar en beloof ik.’ Gelach en hilariteit vanuit de zaal omdat iedereen door elkaar beloofde. Het daarna opspelden van de felbegeerde speld maakte meer indruk op mij.
Dan word ik ruw gestoord in mijn herinnering. De fanfare speelt het Wilhelmus. Plechtig gaat iedereen staan. De kolonel staat in de houding. Je voelt aan alles; dit is een heel bijzonder moment. Dat benadrukt de man in uniform daarna nog door de aanwezigen te vertellen hóe belangrijk het is om de eed af te leggen. En dat dat niet zomaar een belofte is. Het is een belofte om een voorbeeld te zijn en dat brengt verplichtingen met zich mee.
Die woorden komen recht bij mij binnen. Ik vraag me af hoe serieus ik mijn eigen belofte 32 jaar geleden heb genomen. Eerlijk gezegd heb ik van de eed van verpleegkundigen alleen de geheimhouding en iets met geen schade aanrichten onthouden. Het leken mij voor de hand liggende dingen. Heb ik toen echt ten volle beseft wát ik allemaal beloofde? En vooral welke gedragingen daarbij horen?
Ik hoorde dat de eedaflegging niet meer verplicht is. Best gek eigenlijk. De ceremonie bij Defensie heeft mij opnieuw bewust gemaakt van wat het inhoudt om verpleegkundige te zijn. Zo had ik de 17 pagina’s tellende Beroepscode van Verpleegkundigen en Verzorgenden tot mijn grote schaamte alleen soms vluchtig doorgelezen.
Het is verfrissend om deze code te lezen met de blik van een verpleegkundige die al bijna 35 jaar in het vak zit. Ik kan het iedere verpleegkundige, jong en oud, aanraden. Voor ons geen kolonel of Wilhelmus; wij moeten onszelf serieus nemen!
Barbara van Ede is medium-careverpleegkundige in een umc. Ze schrijft over haar werk bij de patiënt en wat haar zoal opvalt in de zorg. Volg haar ook op Instagram: @Zal_me_een_ zorg_zijn
Een zeer oppervlakkig artikel, hoezo kwam het afleggen van de eed zo hard aan, heb je de eed wel eens gebroken? En wat was jouw emotie of ervaring daarmee?
Wat is dan de inhoud van de beroepscode? Ik ben na dit artikel niets wijzer geworden.