In de zomer ziet Jennifer een aantal van haar vaste cliënten op de plaatselijke camping. Bij sommigen een ware uitdaging. Maar voor Jennifer is het het allemaal waard.
In de zomer zien wij een aantal van onze vaste cliënten op de plaatselijke camping. Bij sommigen een ware uitdaging. Want wat thuis prima kan, wordt in een krappe stacaravan ineens een uitdaging. Bijvoorbeeld de instap naar de douche of het manoeuvreren met een rollator in de krappe ruimte.
Het zorgde aan het begin van de zomer voor gespreksstof in mijn team: want wat doen we wel en wat doen we niet? Helaas ging het vooral over het laatste. Jammer, want als je de focus legt op wat allemaal wel kan is er verbazend genoeg een heleboel mogelijk. Je moet er alleen wel voor openstaan en soms buiten de gebaande paden denken.
En soms moet je even opnieuw in gesprek met het netwerk van de cliënt. Dat is gemakkelijker bij een zorgvraag die een verblijf op de camping betreft, het is tijdelijk. En om toch een vakantie mogelijk te maken wordt dat stapje extra ook door naasten vaak makkelijker gezet.
En zo bevond ik mij in een veel te krappe badkamer van een stacaravan met een cliënt in een vergevorderd stadium van Parkinson. Het was behelpen, zeker, en met een risico hier en daar. Maar de lach op zijn gezicht, die ook zijn vrouw al een tijd niet meer had gezien, maakte het allemaal waard.
Ze staan hier al jaren, al sinds de kinderen klein waren. En een groot deel van hun netwerk is ook regelmatig op de camping te vinden. Zo heeft niet alleen hij, maar ook zijn vrouw de nodige rust deze vakantie.
In mogelijkheden denken geeft ruimte in de planning. In het hoofd maar ook zeker praktisch, in de zorgvraag.
Ik loop over de camping terug naar mijn auto. Voor mij is dit het ultieme zomergevoel, in uniform over de camping waar we inmiddels al zoveel jaren achter elkaar komen dat ik links en rechts uit caravans en tentjes “Mogge zuster!” hoor.
Op de deur van het douchegebouw hangt een briefje:
‘Wij verzorgen een vakantie voor mensen bij wie niet alles volledig zelfstandig lukt. Onderdeel daarvan is dat wij van Buurtzorg tussen 11 en 12 uur de ruimte geven om goed voor deze mensen te zorgen. Gelieve uw douchetijden hieraan aan te passen. Wij geven de dames in het blauw hier graag alle ruimte voor.’
En zo kregen we in het douchegebouw alle ruimte.
Jennifer Bergkamp is verpleegkundige in de wijk. Ze maakt zich druk over de bureaucratie in de zorg. Daar schrijft ze voor Nursing over, maar ook over het mooie werk in de wijk. Volg haar op LinkedIn
Heel goed dit soort initiatieven. Wij deden dit bij Buurtzorg Leeuwarden vele jaren, De mensen waren zo blij dat wij de zorg konden continueren op hun vakantie bestemming. Vooraf info uitgewisseld en de zaken liepen op rolletjes. Bije mensen, tevreden personeel.