Op de medium care neurologie waar Barbara werkt, vallen patiënten nogal eens. Terwijl er veel aandacht is voor valpreventie. Toch voelt ze zich altijd schuldig.
Tijdens de avonddienst gaat er een noodbel op de afdeling. Als een geoliede machine vlieg ik samen met 3 andere collega’s er op af. In de badkamer van kamer 23 staat een collega gebogen over meneer Korzak*, die op de grond ligt. Hij was zelfstandig naar het toilet gegaan en werd tijdens een draaibeweging duizelig en viel. Meneer is goed aanspreekbaar en lijkt niet erg onder de indruk van het hele gebeuren.
Zo op het eerste gezicht is hij er uitwendig ongeschonden vanaf gekomen. Geen bloed, geen schrammetje en geen pijn. Voor de zekerheid meet ik zijn bloeddruk en als die prima blijkt te zijn, hijsen we meneer met 4 verpleegkundigen weer omhoog en laten hem in een rolstoel plaatsnemen. De arts wordt op de hoogte gesteld en we spreken af om de komende uren ieder uur de EMV-score af te nemen.
Helaas hebben wij op onze neurologie-afdeling regelmatig te maken met patiënten die vallen. Hoewel er veel aandacht is voor valpreventie. Vooraf schatten we in wat de kans op vallen is. Dat is belangrijk, want op die manier voorkomen we valincidenten. Bij patiënten die onrustig zijn of een verminderd ziekte-inzicht hebben, vragen we bijvoorbeeld of de familie open staat voor rooming-in.
Maar we kunnen helaas niet alle valpartijen voorkomen. En als een patiënt valt, voel ik mij daar altijd schuldig over. Ik denk dat ik de doffe klap van patiënten die uit hun bed vallen één van de naarste geluiden van mijn werk vind. Dat geluid raak ik nooit meer kwijt.
En dan denk ik : ‘Als ik meer tijd per patiënt had, kan ik valgevaarlijke patiënten beter in de gaten houden. Als ik meer aandacht aan deze patiënten kan besteden, is de kans op vallen minder.’ Als, als, als…
Na elk valincident vullen we een MIP in. Als ik aan het eind van de maand het overzicht van meldingen in mijn werkmail krijg, schrik ik van de hoeveelheid.
Zelf kunnen we ook wat van. Tijdens mijn werk bleef ik een keer met mijn klomp achter een snoertje hangen en tuimelde voorover. Daarbij haalde ik mijn knie open aan een ijzeren rand van een kast. De zuster lag languit op zaal. Mijn knie moest gehecht.
Laatst nog gleed een collega uit over de natte, net gedweilde, vloer. En van de week leegde ik een katheterzak en wilde ik uit hurkzit omhoog. Maar in mijn hoofd was ik leniger dan in werkelijkheid. Ik viel achterover op m’n billen. Dat heeft trouwens niemand gezien.
In mijn team grappen we er soms over dat verpleegkundigen steeds ouder worden en dus ook valgevaarlijk. Misschien kunnen we na ons 60-ste met een rollator aan het werk. Wel zo veilig.
*Een gefingeerde naam.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account