‘Bewegen als medicijn’ is de gouden standaard in de diabeteszorg, maar zowel zorgverleners als patiënten vinden dit credo moeilijk te implementeren. Dat blijkt uit het promotieonderzoek van medisch antropoloog en socioloog Mirjam Stuij, waarvoor zij patiënten en zorgverleners uitgebreid interviewde.
Patiënten onderschreven het belang van beweging als medicijn, maar vonden het een uitdaging om dit in te passen in hun dagelijks leven. De meesten hadden negatieve ervaringen met zorg en ondersteuning rondom het voortzetten of (weer) oppakken van beweging of sport na de diagnose. Ze voelden zich niet gezien en ervoeren vaak weinig begrip voor hun worsteling om meer te bewegen.
‘Onmogelijk patiënten te veranderen’
Maar ook de geïnterviewde diabeteszorgverleners ervoeren moeilijkheden. Sommigen voelden zich gedesillusioneerd en pessimistisch; en zeiden dat het onmogelijk was om het beweeggedrag van patiënten te veranderen. Zorgverleners die bijvoorbeeld door een blessure of persoonlijke omstandigheden zelf hadden ervaren dat het moeilijk kan zijn om te (blijven) sporten, hadden meer begrip voor patiënten die dit ook moeilijk vinden.
Zorgverleners vinden het vaak moeilijk om het beweeggedrag van patiënten te veranderen
Anderen zagen aan de ene kant wel dat er factoren zijn die het bewegen kunnen bemoeilijken (zoals gebrek aan financiële middelen), maar vonden tegelijkertijd dat patiënten best een laagdrempelige activiteit zoals wandelen zouden kunnen doen.
Wandelclubje in vrije tijd
Veel diabeteszorgverleners zeiden te weinig tijd te hebben voor het onderwerp bewegen. Vanwege de werkdruk en administratielast konden zij alleen adviezen geven, en niet de begeleiding die de patiënt echt nodig heeft. Sommigen begonnen zelf maar een wandelclubje, deels in hun vrije tijd.
Mirjam Stuij, Physical activity in type 2 diabetes care. A critical narrative study. Proefschrift Vrije Universiteit Amsterdam, maart 2021
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account