Het ziekteverzuim onder zorgverleners is een stuk hoger dan in het afgelopen decennium, leest Barbara. Helaas moet ook zij eraan geloven. Ziek zijn en je weer beter melden in de zorg is en blijft een mentaal gevecht met jezelf.
In nachthemd en met vet haar schuifel ik van mijn bed naar de wc. Ik noem het maar een buikgriepje, want ik heb geen idee wat er aan de hand is. Ben ik doodziek? Nee. Maar wel slap en beroerd genoeg om me ziek te melden.
Met lood in mijn pantoffels bel ik de afdeling. ‘Beterschap Bar´, zegt mijn collega. ´Wij gaan het hier regelen, maak je geen zorgen.’ Ze heeft geen idee hoe fijn ik haar woorden vind. Ze kent het. Het schuldgevoel waarmee ik mezelf afmeld voor de dagdienst. In de wetenschap dat het druk is en dat er misschien nog meer collega’s ziek zijn.
Het ziekteverzuim onder zorgmedewerkers is net zo hoog als in 2003. Ik kan me niet herinneren wat er toen aan de hand was, maar de afgelopen 2 jaar staan nog in mijn geheugen gegrift. De ene ziekmelding na de andere. Collega’s die na een coronatest minimaal 1 dag afwezig waren. Of naar huis werden gestuurd omdat ze ineens toch wat snotterig werden.
De genadeklap was de corona-uitbraak op onze afdeling, met maar liefst 30 besmette collega’s. De meesten gelukkig met weinig klachten, maar er belandde ook een collega op de ic. Er bleef maar een klein clubje over om de boel draaiende te houden. Onze afdeling was zelf ziek en moest goed verzorgd. Dus werden er bedden gesloten.
Zelf ben ik door corona een tijd ziek geweest en de revalidatie vergde ook maanden. Ondanks de ruimte die ik kreeg van mijn werkgever, voelde ik mij er rot over. Terwijl ik halve dagen werkte en de afdeling vaak op het drukste tijdstip verliet, bleven mijn hardwerkende collega’s achter en zeiden ‘Rust maar lekker uit Bar, en tot morgen!’
Die tijd ligt nu gelukkig achter mij. Het voelt goed dat ik mijn steentje weer kan bijdragen. Want iedereen is zo hard nodig. De hele zorg wordt door onze schouders gedragen. Als er mensen uitvallen, wordt het gewicht voor de rest zwaarder en zwaarder. Het werk moet immers toch gedaan worden. Desnoods met 2 dagdiensten in plaats van 4. Kortetermijnoplossingen zorgen ervoor dat we steeds weer door kunnen. De afdelingsapp staat roodgloeiend.
Maar hoe lang houden we dit nog vol? Verpleegkundigen en verzorgenden draaien hun hand niet om voor ‘een stapje harder’. Als je collega ziek is, zul je het werk toch af moeten krijgen. En als je dan ook nog extra diensten draait wegens ziekte en uitval, dan snap ik heel goed dat je op een ochtend wakker wordt en je ziek meldt omdat je hoofdpijn hebt, je hele lijf pijn doet en je het mentaal even niet meer trekt. Een balansdag.
Zelf heb ik niet zo´n balansdag, maar gewoon buikgriep. Mijn beschuitje en kopje thee blijven er eindelijk in. En zodra ik mij een uurtje prima voel, komt meteen dat schuldgevoel boven. Dat stemmetje dat zegt: ‘Nou, je had dus net zo goed wel kunnen gaan werken.’
Ik pak de telefoon om mijn collega’s te melden dat ik er morgen weer ben.
In haar vorige blog gaat Barbara in op de zorg als schuifpuzzel: ‘#Zorginfarct, we kunnen niet meer voor- of achteruit’
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account