Jennifer volgt een nieuwe studie, en bespreekt met de andere verpleegkundigen de studiestof en de docenten. Aanvankelijk een beetje lacherig, totdat de docent een vraag stelt die inslaat als een bom.
Het is de tweede lesdag van een nieuwe studie. 25 verpleegkundigen uit alle hoeken van de sector bij elkaar. We beginnen net elkaars voornamen te kennen en praten wat over de artsen en verpleegkundigen die we voor de klas hebben gehad. Allemaal bevlogen types die het prachtig vinden om over te brengen waar ze mee bezig zijn.
Ook maken we grapjes over de volgende les: van een geestelijk verzorger die ons gaat leren om echt te praten met onze cliënten/patiënten. Joh… Praten, dat kunnen we echt wel hoor.
De geestelijk verzorger blijkt een man met behoorlijk wat vlieguren. In een dramaserie zou hij niet misstaan als pastoor die alle problemen van de familie kent. Hij vertelt over zijn gesprekken op de ziekenhuisvloer in coronatijd, hij begeleidde zowel patiënten als zorgpersoneel. ‘En jullie?’ Zijn vraag slaat in als een bom. ‘Hoe hebben jullie die tijd beleefd?’
Stilte.
Mijn ervaringen in coronatijd had ik nooit echt besproken, zelfs niet met familie of gezinsleden. En dan moet ik dat hier ineens met deze mensen doen? Uit de beladen stilte blijkt dat ik niet de enige ben die daarover twijfelt.
Voorzichtig begint de eerste te vertellen; over de collega’s die hij moest herkennen aan de schoenen. Over de voornamen op stickers op het voorhoofd. Het koppen tellen om te kijken of je team nog compleet was en toen dat niet zo was, op zoek naar de ontbrekende collega.
Om haar te vinden in de gang in een hoekje op de grond, totaal over haar toeren. Over de manier waarop mensen stierven aan deze ongrijpbare ellende en hoe binnen het verpleeghuis het bezoek geweerd moest worden.
Een klasgenoot van 24 vertelt dat ze zulke lange diensten en zo waanzinnig veel overuren aan het bed stond dat ze arbeidsongeschikt was geworden; haar knieën en rug waren compleet versleten. Een ander vertelt long covid te hebben; hij is nog steeds niet de oude en zal dat misschien ook niet meer worden.
Over de discussies thuis, waarom jij dit risico moest nemen. En over de angst om degenen die je liefhebt te besmetten.
Schoorvoetend vertel ik over de cliënt die overleed omdat er geen ruimte was in het ziekenhuis. Hoe ze mij smeekte haar niet te laten sterven en hoe ik dat niet voorkomen kon. Voor mij heeft oversterfte sindsdien een naam en een smekende stem.
De eerste coronagolf is bijna 4 jaar geleden. Helden waren we. Veel van deze helden hebben nog steeds long covid. Sommigen zijn hun baan kwijt, moeten aankloppen bij de voedselbank.
Waarom moeten wij – de zorghelden – nu nog steeds de barricades op voor een beter salaris? In plaats van dat we voor onszelf mogen zorgen, een pas op de plaats na een enorm indrukwekkende periode, moeten we naast alles wat er nog op ons bord ligt vechten voor iets dat al voor ons gereserveerd is.
Wees toch verdorie eens zuinig op ons!
Jennifer Bergkamp is verpleegkundige in de wijk. Ze maakt zich druk over de bureaucratie in de zorg. Daar schrijft ze voor Nursing over, maar ook over het mooie werk in de wijk. Volg haar op LinkedIn
Patrick Mechels di 30 jan 2024 om 14:30
In België hoor je zeer weinig over medewerkers met gevolgen van COVIDbesmetting tijdens de beroepsuitoefening. Ook de verplichte vaccinaties die uiteindelijk niet verplicht werden. Velen lieten zich overhalen tot vaccinatie met nadien vaccinatie schade. Plots zegt de overheid dat de vaccinaties niet verplicht waren en sta je er alleen voor. Velen lieten zich overhalen tot vaccinatie omdat ze op dat ogenblik dreigden ontslaan te worden. Ze passen de regels aan gelijk het hun uitkomt in de zorgsector. Hier lossen ze iets op en elders creëren ze opnieuw gigantische problemen. Spijtig, ze maken geen Florences Nightingales meer, laat staan ze nog vinden.