In haar leerlingentijd had Barbara nog nooit gehoord van de term ‘grensoverschrijdend gedrag’. Maar het was er misschien nog wel meer dan nu. Denk aan die typische grapjes om leerlingen in de maling te nemen. Dat gebeurt nu niet meer, toch?
‘Ik wens niet met u zaken te doen. Roept u de hoofdverpleegkundige maar’. Daar stond ik dan als 22-jarige leerling-verpleegkundige. De arts die voor mij stond keek mij niet eens aan toen ik hem iets vroeg over een patiënt. In die tijd – jaren 80/90 – kenden we de term ‘grensoverschrijdend gedrag’ niet.
Maar dat was er natuurlijk wel. Misschien wel meer dan vandaag de dag. Vroeger heette dat ‘hiërarchie’. En hiërarchie werd normaal gevonden. De dokter stond boven de verpleegkundige en als leerling-verpleegkundige had je al helemaal niets te vertellen. Je werd regelmatig op je nummer gezet. Of bijdehand genoemd, wanneer je iets te enthousiast meedacht over het beleid van de patiënt. Of compleet genegeerd.
Ook werd je gebruikt voor de stomste klusjes. Klusjes waarvan je dacht ‘Kun je dat niet zelf?’ Maar dat durfde je niet te zeggen. Je kende je plaats in de pikorde.
Gelukkig is er sindsdien een hoop veranderd in verpleegkundeland. Verpleegkundigen laten meer van zich horen en worden allang niet meer gezien als rechterhand van de dokter.
Natuurlijk bepaalt de dokter nog altijd het beleid en voert de verpleegkundige dat uit. Maar het is wel de toon die de muziek maakt. Er zal altijd een vorm van hiërarchie zijn, maar die hoeft niet in alles gevoeld te worden.
Een gelijkwaardige relatie op de werkvloer is belangrijk. Iedereen moet zich veilig en gezien voelen op de afdeling. Zeker onze studenten! Haantjes-en-pestgedrag past daar niet bij.
De geintjes die gediplomeerden vroeger uithaalden met leerlingen vallen daar ook onder. Ik heb me nog nooit zo stom gevoeld als die keer dat ik als eerstejaars leerling eropuit werd gestuurd om op een andere afdeling ‘anusstopjes’ te gaan halen. Geen idee wat dat waren.
De verpleegkundigen op die andere afdeling zaten aan de koffie en keken mij verbaasd aan. Eentje begon er hard te lachen en zei: ‘Nou meisje, ik denk dat je collega’s je in de maling nemen’. Ik kan best tegen een grapje, maar hier zag ik de humor niet van in. Ik kon wel door de grond zakken.
Ook hierbij ga je andermans grens over. Je maakt degene tot mikpunt van spot. Humor op de werkvloer vind ik erg belangrijk. Maar dan wel mét elkaar lachen en niet om elkaar!
Gebeuren dit soort dingen nog steeds?
Barbara van Ede is medium-careverpleegkundige in een umc. Ze schrijft over haar werk bij de patiënt en wat haar zoal opvalt in de zorg. Volg haar ook op Instagram: @Zal_me_een_ zorg_zijn
M za 20 apr 2024 om 15:37
Pesten op de werkvloer komt overal voor, helaas. Ook in huisartsenpraktijken en poliklinieken. Men schroomt hier ook niet om je uit te lachen, nare dingen tegen je te zeggen en je negeren. Zelfs in 2024 gebeurt dit nog. Helaas zelf kort geleden nog ondervonden.